( مصدر ) پذیرفتن هوا : و اما بودنش علت هوا بسیار گرفتن است .
هوا گرفتن
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
( ~. گِ رِ تَ ) (مص ل . ) ۱ - بالا رفتن ، اوج گرفتن . ۲ - پیشرفت کردن ، ترقی کردن .
لغت نامه دهخدا
هوا گرفتن. [ هََ گ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) بر هوا رفتن. پرواز کردن. اوج گرفتن :
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا
تا نگیرد مرغ خوب تو هوا.
به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجالی.
هرگز نرسد به گرد افلاک.
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست.
غبار دست ندارد به طرف دامن ما.
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا
تا نگیرد مرغ خوب تو هوا.
مولوی.
بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجالی.
سعدی.
گرد ارچه بسی هوا بگیردهرگز نرسد به گرد افلاک.
سعدی.
به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست.
حافظ.
ز خاکدان تعلق گرفته ایم هواغبار دست ندارد به طرف دامن ما.
صائب.
رجوع به هواگیر شود.کلمات دیگر: