اتش بهرام

آتش بهرام. آتش بهرام یا آذر بهرام به آتشکده های بزرگ دورهٔ ساسانیان گفته می شد. در برابر این آتشکده ها، آدریان یا آگیاری، به آتشکده های کوچک اطلاق می شود. ترتیب تهیهٔ آتش برای آتش بهرام با دیگر آتش ها متفاوت است و با روش های خاصی صورت می گیرد که اساس آن بر تهیهٔ آتش از اجاق صنف های مختلف است تا همه باهم، پیوند همبستگی داشته باشند.

آتش بهرام. (یا: آذَرِ بَهرام) اصطلاحی است که زَردُشتیان ایران و پارسیان هندوستان (زردشتیان هندی) آتشکده های بزرگ رابه آنمی نامند؛ و به آتشکدۀ خاصی اشاره ندارد. دربرابر آتش بهرام، آتشکده های کوچک محلی یا خانوادگی است که بدان ها آذران، آذریان یا آدران گویند. ویژگی مهم آتش بهرام آن است که از ترکیب آتش اصناف و طبقات گوناگون جامعه افروخته می شود تا نشانگر اتحاد باشد. آتش بهرام را براساس روایات مذهبی پهلوی و مطالعات مردم نگاری می شناسیم و دربارۀ حضور آن در ایران پیش از اسلام هیچ اطلاعاتی نداریم. آتش بهرام را از آن روی بدین نام می خوانند که ایزد بهرام، با همکاری سروش، نگهبان همۀ آتش ها در جهان است. همۀ آتش های بزرگ مانند آذر گُشنَسب، فَرَنبغ و بُرزین مهر را از آتش بهرام می گرفتند.