پسادریافتگری یا پُست امپرسیونیسم (به فرانسوی: Postimpressionnisme) جنبش هنری گسترده ای بود شامل مجموعه ای از گروه ها و سبک های نقاشی ای که یا در امتداد دریافتگری یا به عنوان واکنشی در برابر آن، به وجود آمده بودند. نبی ها، ترکیب گری، مجزاگری و نودریافتگری از جمله گروه ها و سبک های این جنبش می باشند.
اصطلاح پست امپرسیونیست نخستین بار توسط راجر فرای نقاش و منتقد بریتانیایی در عنوان نمایشگاهی به کار گرفته شد که در سال های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ در نگارخانه گرافتن لندن برگزار شد و راجر فرای آن را «مانه و پست امپرسیونیست ها» نامید.
پل سزان، ونسان ونگوگ و پل گوگن از برجسته ترین هنرمندان این جنبش می باشند. شیوهٔ کار سزان به گونه ای بود که او را هموار کنندهٔ راه برای حجم گری می دانند. امیل برنار، هانری روسو، تولوز لوترک، ژرژ سورا و پل سینیاک از دیگر نقاشان پسا دریافتگر می باشند. این هنرمندان در فاصله زمانی ۱۸۸۰ تا ۱۹۰۵ در این جنبش فعالیت داشتند.
امپرسیونیسم از ۱۸۸۰ وارد مرحله دیگری شد که به پساامپرسیونیسم یا پست امپرسیونیسم شهرت دارد.
اصطلاح پست امپرسیونیست نخستین بار توسط راجر فرای نقاش و منتقد بریتانیایی در عنوان نمایشگاهی به کار گرفته شد که در سال های ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ در نگارخانه گرافتن لندن برگزار شد و راجر فرای آن را «مانه و پست امپرسیونیست ها» نامید.
پل سزان، ونسان ونگوگ و پل گوگن از برجسته ترین هنرمندان این جنبش می باشند. شیوهٔ کار سزان به گونه ای بود که او را هموار کنندهٔ راه برای حجم گری می دانند. امیل برنار، هانری روسو، تولوز لوترک، ژرژ سورا و پل سینیاک از دیگر نقاشان پسا دریافتگر می باشند. این هنرمندان در فاصله زمانی ۱۸۸۰ تا ۱۹۰۵ در این جنبش فعالیت داشتند.
امپرسیونیسم از ۱۸۸۰ وارد مرحله دیگری شد که به پساامپرسیونیسم یا پست امپرسیونیسم شهرت دارد.
wiki: پست امپرسیونیسم