هرچ

هرچه : (( هرچ او برود هرگزی نباشد اوهرگزی وباقی وروان است . ) ) (ناصرخسرو )

هرچ. [ هََ ] ( ضمیر مبهم مرکب ، ق مرکب ) مخفف هرچه و این تخفیف را برای نگاهداشت وزن شعر روا دارند. ( یادداشت به خط مؤلف ). هرچه. هر چیزی که. هر آنچه :
از زمی برجستمی تا چاشدان
خوردمی هرچ اندرو بودی ز نان.جز از رستنیها نخوردند نیز
ز هرچ از زمی سر برآورد نیز.که من شهریار ترا کهترم
بهرچ او بفرمود فرمانبرم.ملک همه آفاق بدو روی نهاده ست
هرچ آن پدرش را نگشاد او بگشاده ست.چنین گفت کت خوابگاه این زمی است
برو خفتگانند هرچ آدمیست.ستاننده چابک ربائی است زود
که نتوان ستد باز هرچ آن ربود.نه هر گوهر که پیش آیدتوان سفت
نه هرچ آن بر زبان آید توان گفت.- هرچت ؛ هر چه ترا. هر چه از تو یا بتو یا برای تو :
ز بهرام و از رستم نامدار
ز هرچت بپرسم به من بر شمار.گرایدون که هرچت بپرسم تو راست
بگویی ، همه بوم ترکان تراست.- هرچش ؛ هرچه اش. هر چه او را :
ز هرچش بپرسم نگویدتمام
فرخ زاد گوید که هستم به نام.ز پیغام هرچش به دل بود نیز
به گفتار بر نامه بفزودنیز.- هرچم ؛ هرچه ام. هرچه مرا یا از من :
که من شهریار ترا کهترم
به هرچم بفرمود فرمانبرم.

= هرچه