شیرپنیر

( اسم ) گیاهی است از تیره روناسیان از راسته گلبرگ که پایا است و ارتفاعش بین ۲۱ تا ۶٠ سانتیمتر است و در چمنزار ها و حاشیه جنگلها و کنار جاده ها به حالت وحشی می روید . این گیاه ساقه ای راست و رگهای فراهم و باریک و نوک تیز و شفاف و گلهای کوچک و زرد رنگ و معطر دارد . اگر شیره آن را با شیر بزنند آن را منعقد میکند ( علت وجه تسمیه ) . این گیاه دارای خواص آرام کننده و ضد تشنج و کمی مدر و معرق و قابض و ضد اسکوربوت می باشد . پمادی که به شیره این گیاه تهیه شود در رفع خنازیر و سودا و دیگر بیماری های جلدی توصیه شده است . گیاه مذبور در اکثر نقاط ایران و آسیای پنیر علف ماست علف شیر خیشیره علف پنیر علف ماست علف شیر خیشیره بقله اللبن عاقد اللبن یوغورت اوتی .

شیرپنیر. [ پ َ ] ( اِ مرکب ) قسمی نسیج ابریشمین که بیشتر در مازندران بافند. ( یادداشت مؤلف ). || گیاهی از تیره روناس با ساقه های گسترده خشن و گلهای خرد سپید. و در آن شیره ای است که چون به شیر زنند شیر ببندد از اینرو بدین اسم نامیده شده است ، و در مزارع گندم به بهار بسیار دیده می شود. ( یادداشت مؤلف ). از تیره روناسیان است با ساقه های گسترده و خشن و گلهای کوچک سفید. شیرابه اش را چون به شیر بزنند آنرا منعقد می سازد. ( گیاه شناسی گل گلاب ص 285 ). این گیاه دارای خواص آرام کننده و ضد تشنج و ضد اسکوربو می باشد. پمادی که با شیره این گیاه تهیه شود در دفع خنازیر و سودا و دیگر بیماریهای جلدی توصیه شده است. گیاه مذکور در اکثر نقاط ایران و آسیای صغیر و اروپا می روید. غالیون. علف پنیر. علف ماست. علف شیر. خیشره. بقلةاللبن. عاقداللبن. یوغورت اوتی. ( از فرهنگ فارسی معین ).

۱. گیاهی خودرو با ساقۀ راست، برگ های نوک تیز، و گل های کوچک زرد، علف پنیر، علف شیر، غالیون.
۲. [قدیمی] نوعی پارچۀ نازک.

/shir panir/ گیاه پنیرک – از تیره ی پنیر کیان