مشیز. [ م َ ] (اِخ ) قریه ای است در هیجده فرسخی کرمان و در آنجا معدن فیروزه است . نام محلی کنار جاده ٔ کرمان و سیرجان میان کاروانسرای خانه کوه و ده کریچ . (یادداشت مؤلف ). قصبه ٔ مرکزی بخش مشیز شهرستان سیرجان که 1300تن سکنه دارد و آثار قلعه ٔ ویرانی معروف به گواشیر در آنجا است : امیر شمس الدین جرمایی متوجه امیر مبارزالدین شد با اتباع و امیر نفطای اوغانی به قلعه ای که در حوالی مشیز داشت ، رفت . (تاریخ گزیده ص 642). از راه راست بگشت و به راه مشیز روی به کرمان نهاد. (تاریخ گزیده ص 652). رجوع به ماده ٔ بعد شود.
مشیز. [ م َ ] (اِخ ) یکی از بخشهای شهرستان سیرجان که میان کرمان و سیرجان در فلات مرتفعی که پست ترین نقاط آن از 1900 گز (از سطح دریا) مرتفعتر است ، قرار دارد. ناحیه ای است سردسیر و محصولش غلات و فراورده های شیری است . این بخش چهار دهستان دارد که عبارتند از: 1- دهستان حومه ٔ مشیز، با 50 آبادی و 7805 تن سکنه . 2- دهستان نگار، با 21 آبادی و 1065 تن سکنه . 3- دهستان قلعه عسکر، با 47 آبادی و 6235 تن سکنه . 4- دهستان ده تازیان ، با 43 آبادی و 4795 تن سکنه . مرکز بخش هم آبادی مشیز است که در حدود 1300 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8). و رجوع به ماده ٔ قبل شود.
مشیز. [ م ُ ش َی ْ ی َ ] (ع ص ) برد مشیز؛ چادر خطدار سرخ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از محیطالمحیط) (از اقرب الموارد). راه راه . مخطط با راههای سرخ . (یادداشت مؤلف ).
