لاستیک سنتزی

لاستیک های سنتزی (به انگلیسی: Synthetic Rubber) به دو گروه واکنش پذیر و واکانش ناپذیر دسته بندی شده اند. این کار از طریق ترکیب شیمیایی زنجیر بسپار هم انجام می گیرد. پرمصرف ترین لاستیک سنتزی، لاستیک استایرن-بوتادی ان یا SBR است. از دیگر کشپارهای معمولی می توان پلی بوتادی ان، پلی اتیلن – پروپیلن، لاستیک پوتیل، نئوپرن، لاستیک های نیتریل و پلی ایزوپرن را نام برد.
ویکی پدیای انگلیسی
How Stuff Works
مواد اولیه ای یا تکپارهایی که به طور عمده در تولید لاستیک ها مورد استفاده قرار می گیرند عبارت اند از : بوتادی ان، استایرن، اکریلونیتریل، کلروپرن، ایزو بوتیلن، ایزوپرن، اتیلن و پروپیلن
هم بسپارهای استایرن و بوتادی ان که بیش از ۵۰ درصد بوتادی ان دارند به SBR موسوم اند. نسبت معمولی تکپارها ۷۰ تا ۷۵ قسمت بوتادی ان به ۲۵ تا ۳۰ قسمت استایرن به بالای ۵۰ درصد، محصول به شدت پلاستیک می شود و در رنگ های شیرابه ای قابل استفاده است.
لاستیک SBR مثل لاستیک طبیعی بر اثر کشش بلوری نمی شود و به همین سبب ضعیف است مگر آن که با دوده یا مواد دیگر تقویت شود. حتی در این صورت هم از لاستیک طبیعی ضعیفتر است. خواص وولکانشی آن خوب و مشخصات پیرسازی آن رضایت بخش است. بالغ بر ۷۰ درصد SBR تولیدی در آج تایر، ۱۵ درصد قطعات مکانیکی و حدود ۱۰ درصد به شکل شیرابه مصرف می شود.