ژولیوس سزار

wiki: نمایش نامه ای اثر ویلیام شکسپیر است که گمان می رود در سال ۱۵۹۹ میلادی نوشته شده باشد.این نمایش نامه دربارهٔ توطئه ای است که در سال ۴۴ پیش از میلاد علیه ژولیوس سزار، دیکتاتور رومی صورت گرفت که به قتل او و نیز شکست توطئه گران در نبرد فیلیپی منجر شد. شکسپیر دو نمایش نامه کوریولانوس و آنتونیوس و کلئوپاترا را نیز از وقایع تاریخی دوران امپراتوری روم اقتباس کرده است.اگرچه عنوان نمایش نامه ژولیوس سزار است، ولی سزار شخصیت اصلی نمایش نامه نیست؛ او تنها در سه صحنه حضور دارد و در ابتدای پرده سوم کشته می شود. مارکوس بروتوس بیشتر از چهار بار و هر بار چندین خط سخن می گوید و بار روانشناسی نمایش، کشمکش او برای انتخاب بین شرافت، وطن پرستی و دوستی با سزار است.
ژولیوس سزار
کالپورنیا: همسر سزار
اوکتاویوس، مارک آنتونی، لپیدوس
سیسرو، پوبلیوس، پوپیلیوس لنا: سناتور
مارکوس بروتوس، کاسیوس، کاسکا، تربونیوس، لیگاریوس، دکیوس بروتوس، متلیوس سیمبر، سینا: توطئه کنندگان علیه سزار
پورتیا: همسر بروتوس
فلاویوس و مارولوس: تریبونز
آرتمیدوروس: یک سوفسطایی اهل کنیدوس
یک فالگیر
سینا: شاعری که به توطئه ربطی ندارد
لوسیوس، تیتنیوس، مسالا، کاتوی جوان، ولومنیوس: دوستان بروتوس، کاسیوس
وارو، کلیتوس، کلاودیوس: سربازانی از ارتش بروتوس، کاسیوس
لاب، فلاویوس: افسرانی از ارتش بروتوس
لوسیوس، داردانیوس: خدمتکاران بروتوس
پینداروس: خدمتکار کاسیوس
یک شعر (اعتقاد بر این است از مارکوس فاونیوس الهام گرفته شده است)
یک پیام رسان
یک پینه دوز
یک نجار
سربازان، سناتورها، توده مردم و ملازمان دیگر
مارکوس بروتوس یک پرتور رومی و از دوستان نزدیک سزار است. بروتوس به خاطر شک فزاینده ای که به قصد سزار برای تبدیل جمهوری به حکومت پادشاهی دارد (این شک را گایوس کاسیوس در دل او می اندازد) به گروهی سناتور که قصد توطئه علیه سزار را دارند می گرود.
صحنه های اولیه نمایشنامه به بحث بروتوس با کاسیوس و نیز کشمکش درونی او می پردازد. افزایش حمایت عمومی باعث گرویدن بروتوس به دسیسه چینان می شود (این حمایت عمومی در واقع فریبی بیش نیست که از سوی کاسیاس با نوشتن نامه های دروغین با دست خطهای مختلف به بروتوس صورت می گیرد تا او را تشویق به پیوستن به مخالفان کند). فالگیری به سزار دربارهٔ نیمه ماه مارس هشدار می دهد، اما او اعتنایی نمی کند و در آن روز به دست دسیسه چینان در کاپیتول کشته می شود. کشته شدن سزار از مشهورترین صحنه های نمایشنامه است که در پرده سوم روی می دهد. سزار با نادیده گرفتن هشدارهای فالگیر و نیز همسرش به سنا می رود. در آنجا با انگیزه قبلی یک درخواست رای گیری از طرف متالوس سیمبر برای برادر تبعیدی اش داده می شود که سزار بلافاصله آن را رد می کند. در این هنگام، کاسکا از پشت گردن سزار را می گیرد تا دسیسه چینان او را آماج ضربات چاقو سازند. بروتوس آخرین نفر است و سزار جمله معروفش را در این لحظه به او می گوید: «تو هم، بروتوس؟» و شکسپیر این را نیز از زبان سزار اضافه کرده است که «پس بر خاک بیفت، سزار» و با این کار خواسته این نکته را برساند که سزار پس از فهمیدن این خیانت نخواسته که زنده بماند، پس قهرمان است.
آنگاه توطئه گران می گویند که این کار را برای روم کرده اند نه برای خودشان، و تلاشی برای فرار از صحنه قتل انجام نمی دهند. بروتوس نیز در سخنانی از کار خود دفاع می کند و جمعیت نیز در آن لحظه طرف او را می گیرد. اما مارک آنتونی با ایستادن بر بالای جسد سزار، با زیرکی هرچه تمام تر با خطابه ای (که با این جمله شروع می شود: «دوستان، رومیان، هم میهنان، به من گوش فرادهید») که برخلاف سخنان منطقی بروتوس، احساسات مردم را هدف گرفته، مردم را علیه قاتلان می شوراند و باعث می شود که مردم توطئه گران را از رم بیرون کنند.