الوارها

آلوارها. آلْوارها (Alvar)
گروهی از صوفیان دوره گردِ جنوب هند که از قرن ۷ تا ۱۰م معبد به معبد۱ می رفتند و در ستایش ویشنو۲ آواز و سرود روحانی سر می دادند و سماع می کردند. اشعارشان از ادبیات نیایشی تراز اول جهان است. بَدیل آلوارها در میان پیروان ویشنو نایارناها۳ بودند. آلوار در زبان تامیلی۴، که زبان نغمه سرایی آنان بود، به کسی اطلاق می شد که غرقه در بحر مراقبۀ خدا۵ است. بهکتی۶ یا عبادت۷ آنان سرشار از شور و شیدایی عاشقانه بود. آن ها نفس۸ را به زنی تشبیه می کردند که در آتش عشق خداوند می سوزد. گفته اند که آلوارها در پیشگاه خداوند از شدت وجد و بیخودی از هوش می رفتند و نمّاایوار۹ عارف، در صحبت از جنون وجد مذهبی۱۰، هم کیشانش را تشویق می کرد که بدَوند، بپرند، بخندند، بخوانند و بگذارند همه ببینند. اشعار آلوارها را ناتهمونی۱۱، از رهبران ویشنوپرستان، در قرن ۱۰م گردآوری کرد و خواندن مرتب آن ها را در معابد ویشنویی جنوب هند رواج داد. این مجموعه اشعار به نالاییرا پربندهم (مجموعۀ ۴هزار شعر) موسوم است.