تک جلوه

تَک جـِلوه یا کمیو (به انگلیسی: cameo) یا حضور افتخاری به حضور کوتاه یا استفاده از صدای چهره های هنر نمایشی، یا به کارگیری یک نفر در نقش خودش است. این نقش ها اغلب کوتاه هستند و اکثراً بدون کلام اند و در بیشتر موارد این حضور دلیل مشخصی دارد (برای نمونه بازیگری از یک فیلم قدیمی در همان نقش و در نسخه بازسازی بازی کند) یا چهره مشهوری در نقش فرد ناشناسی نمایش داده می شود. استفاده از چهره های مشهور، کارگردان های سینما، سیاست مداران، ورزشکاران و موزیسین ها رایج است. استفاده از عوامل نمایش یا فیلم برای بازی در صحنه های کوتاه نیز می تواند به عنوان تک جلوه در نظر گرفته شود؛ مانند تک جلوه های آلفرد هیچکاک. لفظ ِ کامئو از کلمهٔ ایتالیایی cammeo که در نوشته های تئاتر ِ ایتالیایی در اواسط ِ قرن ۱۹ ظاهر می شود مأخوذ است.
در اصل، تک جلوه به معنای بخش کوچکی از یک شخصیت است که از بخش های کوچک دیگر، متمایز و نسبت به آن ها برجسته شده باشد. فرهنگ انگلیسی آکسفورد این معنا را به یک پیش نویس یا خلاصهٔ ادبی کوتاه یا تک نگاری مربوط کرده که بر اساس معنای ادبی کمیو است.امروزه اما کمیو بیش تر به عنوان حضوری کوتاه، چه در نقش یک شخصیت و چه در نقش خود استفاده می شود؛ مطابق نمونه هایی که در ادامه خواهند آمد.
این حضورها، به دلیل کوتاهی شان یا نابرابری منزلت شخصیت مشهور با فیلم یا برنامهٔ تلویزیونی مورد نظر، معتبر و مورد توجه نیستند. بلکه اغلب شان به نوعی تبلیغاتی کوتاهند و برخی دیگر، برای قدردانی از کمک و همکاری یک بازیگر در کارهای پیشین اوست؛ چنان که در نسخهٔ سینمایی بسیاری از مجموعه های تلویزیونی یا نسخه های بازسازی شدهٔ فیلم های قدیمی دیده می شود. دیگر هنرمندان و افراد مشهور و پرافتخار هم به خاطر فعالیت هایشان در زمینه های به خصوص مشهورند.
تک جلوه می تواند شخصیتی را بسازد بدون این که زمان زیادی از نمایش را به خود اختصاص بدهد. برای نمونه می توان به شان کانری در فیلم رابین هود، شاهزاده دزدان، تد دانسون در فیلم نجات سرباز رایان، هیو جکمن در فیلم مردان ایکس: کلاس اول، آنتونی هاپکینز در فیلم مأموریت غیرممکن ۲، جورج کلونی در فیلم خط قرمز باریک، سیگورنی ویور در فیلم کلبه ای در جنگل و مایکل بی در فیلم پسران بد ۲ اشاره کرد. همین طور حضور جیسون روباردز در آغاز فیلم دشمن ملت، که بسیار کوتاه بود اما به گره گشایی داستان کمک زیادی می کرد.