( اسم ) گوش. کلاه . یا کله گوش. ملک . پادشاهزاده شاهزاده یا کل. گوش. کسی بر آسمان رسیدن . بلند رتبه بودن سر فراز بودن .
کله گوشه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
کله گوشه. [ ک ُ ل َه ْ ش َ / ش ِ ] ( اِ مرکب ) گوشه کلاه. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ) :
شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد.
حافظا سر ز کله گوشه خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد.
- کله گوشه کسی بر آسمان رسیدن ؛ بلندرتبه بودن. سرفراز بودن. ( فرهنگ فارسی معین ) :
کله گوشه بر آسمان ِ برین
هنوز از تواضع سرش بر زمین.
شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد.
حافظ.
|| کنایه از عظمت مرتبه و سرافرازی. ( ناظم الاطباء ) : حافظا سر ز کله گوشه خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد.
حافظ.
و رجوع به کلاه گوشه شود.- کله گوشه کسی بر آسمان رسیدن ؛ بلندرتبه بودن. سرفراز بودن. ( فرهنگ فارسی معین ) :
کله گوشه بر آسمان ِ برین
هنوز از تواضع سرش بر زمین.
سعدی.
- کله گوشه ملک ؛ کنایه از پادشاه زاده باشد. ( برهان ) ( از فرهنگ فارسی معین ).کلمات دیگر: