تراموا

تراموا یا واگن برقی نوعی واگن است که بر روی ریل هایی که در خیابان قرار داده شده حرکت می کند. تراموا هم می تواند درون شهری و هم بین شهری باشد. واگن های برقی معمولاً سبک تر و کوتاه تر از قطارهای معمولی و متروها هستند. البته مرز دقیقی میان تراموا و قطارهای عادی وجود ندارد و برخی ترامواها ممکن است که از روی راه آهن معمولی هم حرکت کنند (مانند تراموا-قطار) همچنین ممکن است بتوانند از روی راه آهن مترو و ریل های سبک نیز حرکت کنند؛ واگن های برقی برای حمل مسافر و به ندرت برای حمل بار طراحی شده اند.
مونوریل
مترو (قطار شهری)
قطار سبک شهری
امروزه بیشتر ترامواها به وسیلهٔ پانتوگراف از برق استفاده می کنند؛ اگر لازم باشد، این ترامواها ممکن است از دستگاه های قدرت زیادی استفاده کنند. دیگر گونه های تراموا هستند که سوخت دیزل بکار می برند و بیشتر از آن ها در مسیرهای بین شهر و روستاها استفاده می گردد؛ گونه هایی نیز وجود دارند که توسط بنزین، گاز، اسب و قاطر حرکت می کنند. نخستین انواع تراموا با استفاده از حیوانات باری به حرکت درمی آمدند. اولین تراموا که در سال ۱۸۰۷ در بریتانیا آغاز به کار کرد ابتدا از اسب برای کشیدن واگن بهره می برد اما چندی بعد اسب ها با موتور بخار و بعداً با موتور برقی جایگزین شدند.

تِرامْوا (tramway)
شبکۀ حمل ونقل درون شهری که در آن، وسایل نقلیۀ چرخ دار روی ریل های موازی حرکت می کنند. نیروی محرکۀ تراموا را ریل های رسانای برق زیرزمینی یا اهرم های رسانای متصل به کابل های هوایی تأمین می کنند. قدرت مانور اتوبوس برقی، که به صورتی مشابه از اهرم های رسانای هوایی استفاده می کند؛ بیشتر، ولی فاقد ریل است. اولین استفاده از تراموا در معادن زغال سنگ قرن ۱۸ صورت گرفت و نخستین بار در ۱۸۳۲، در شهر نیویورک برای جابه جایی مسافر به کار گرفته شد. از اواخر قرن ۱۹ تا اواسط قرن ۲۰، در اروپا و امریکا از تراموا استفادۀ فراوان به عمل آمد. در دهۀ ۱۹۹۰، تراموا و اتوبوس برقی دوباره در برخی مناطق به کار گرفته شدند و هنوز هم در بسیاری از شهرهای اروپا به کار می روند. چندین شهر مجاور در هلند از شبکۀ گستردۀ تراموا استفاده می کنند. مزیت تراموا و اتوبوس برقی این است که محیط زیست را آلوده نمی کنند. با این همه، باید متذکر شد که نیاز آن ها به برق سبب آلودگی اطراف نیروگاه می شود.