ضیاءالدین نخشبی

ضیاءالدین نَخشَبی، از مردم نخشب فرارود، (زاده در نخشب یا بقولی دهلی در هند به سال ۷۵۰ هجری قمری) از نویسندگان و پارسی گویان هند بود.
ضیاءالدین همچنین عارف و یکی از مریدان شیخ فریدالدین تاگوری از قطبهای سلسله چشتیه بوده است.
وی کتاب های بسیاری را از هندی به فارسی ترجمه کرد از جمله کتاب «طوطی نامه» که عبارت از یک رشته حکایاتی است به سبک هزار و یک شب. و دیگر «سلک السلوک» و «عشره مبشره».
ضیاءالدین نخشبی در نیمه دوم سدهٔ هفتم هجری در نخشب از سرزمین های فرارود زاده شد. آموزش های نخستین او در نخشب انجام شد و دز نوجوانی به هندوستان رفته در بدایون نشیمن گزید. این دوره هم زمان با چیرگی تیمور لنگ بر ایران و سرزمین های پیرامونی بود که باعث مهاجرت گستردهٔ دانشوران و صوفیان از ایران به هند شد.

ضیاءالدین نخشبی (؟، نخشب - ۱۳۵۰، بدایون) پزشک، صوفی و شاعر فارسی زبان خوارزمی - هندی بود.
• «ای سلالهٔ آدم و ای کلالهٔ عالم! در عالم خلقت مخلوقی از تو شریف تر نیست و در جهان ایحاد موجودی از تو منیف تر نه.» «بیان باعثهٔ این تبیان مخصوص و بیان داعیهٔ این بنیان مرصوص و نهادن نام جزویات و کلیات» -> چهل ناموس