نگونسار کردن

(مصدر ) ۱ - واژگون کردن سرازیر کردن : پس نیزه بگردانید و بزد بر سینه آن جوان و از اسبش نگون سار کرد .

نگونسار کردن. [ ن ِ ک َ دَ ]( مص مرکب ) وارونه آویختن. آویزان کردن :
بریده سرش را نگونسار کرد
تنش را به خون غرقه بر دار کرد.فرامرز را زنده بر دار کرد
تن پیلوارش نگونسار کرد.نگون بخت را زنده بر دار کرد
سر مرد بی دین نگونسار کرد. || خم کردن. پائین آوردن.
- نگونسار کردن سر ؛ سر خم کردن. سر فرودآوردن :
یکی باد برخاستی پر ز گرد
درفش مرا سر نگونسار کرد.مکن گر راستی ورزید خواهی
چو هدهد سر به پیش شه نگونسار.وحش و طیوری که چراخوار کرد
سر به گه خورد نگونسار کرد. || به زیر افکندن. پائین آوردن. فرودآوردن : و مردمان را برگماشتی تا او را کور کردندو از تخت نگونسار کردند. ( ترجمه طبری بلعمی ). حاجت من به تو این است که این مردمان که مرا از تخت نگونسار کردند و حق من نشناختند داد من از تن و جان ایشان بستانی. ( ترجمه طبری بلعمی ). || از پای افکندن. خم کردن و به زمین افکندن. مقابل افراختن وبرافراشتن :
نگونسار کرد آن درفش سیاه
برفتند پویان به بیراه و راه.سبک شیردل گُرد لشکرپناه
نگونسار کرد آن درفش سیاه.ای خسروی که کوکبه رای روشنت
رایات آفتاب نگونسار می کند. || سرنگون کردن. بر خاک افکندن :
یکی نیزه زد برگرفتش ز زین
نگونسار کرد و زدش بر زمین.|| واژگون کردن. ( ناظم الاطباء ).
- نگونسار کردن دلو و کاسه ؛برگردانیدن روی آن را به سوی زمین و پشت آن را به سوی بالا، برخلاف حالتی که باید باشد. ( یادداشت مؤلف ).