( اسم ) ۱ - طریقه روش قاعده . ۲ - رفتار نرم . ۳ - جماعت مردم . ۴ - گشادگی میان هر دو پای . ۵ - کلنگ .
نام کوهی در سر اندیب که آدم چون از بهشت بیرون آمد به آن کوه افتاد .
نام کوهی در سر اندیب که آدم چون از بهشت بیرون آمد به آن کوه افتاد .
رهو
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
(رَ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - طریقه ، روش ، قاعده . ۲ - رفتار نرم . ۳ - گشادگی میان هر دو پای . ۳ - جماعت مردم . ۴ - درنا، کلنگ .
لغت نامه دهخدا
رهو. [ رُ ] (اِ) طرز و روش . || قاعده و قانون .(ناظم الاطباء) || پی و نشان . || سیاهی از دور. (ناظم الاطباء) (برهان ) (آنندراج ).
رهو. [ رَهَْ وْ ] (ع مص ) گشاده شدن میان دو پای کسی . || گستردن مرغ بال خود را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).گستردن مرغ بال را و آرمیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) || آرمیدن دریا. (ناظم الاطباء) (المصادرزوزنی ) (از اقرب الموارد). آرمیده شدن دریا. (منتهی الارب ) (آنندراج ). آرامیدن . (ترجمان القرآن جرجانی چ دبیرسیاقی ص 54) (دهار). || به آرامی سیر کردن . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). نرم رفتن . (آنندراج ) (دهار). رفتن به رفق . (المصادر زوزنی ). || پیوسته و دایم بودن طعام . (ناظم الاطباء).
رهو. [ رَهَْ وْ ] ( ع مص ) گشاده شدن میان دو پای کسی. || گستردن مرغ بال خود را. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).گستردن مرغ بال را و آرمیدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) || آرمیدن دریا. ( ناظم الاطباء ) ( المصادرزوزنی ) ( از اقرب الموارد ). آرمیده شدن دریا. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). آرامیدن. ( ترجمان القرآن جرجانی چ دبیرسیاقی ص 54 ) ( دهار ). || به آرامی سیر کردن. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). نرم رفتن. ( آنندراج ) ( دهار ). رفتن به رفق. ( المصادر زوزنی ). || پیوسته و دایم بودن طعام. ( ناظم الاطباء ).
رهو. [ رَهَْ وْ ] ( ع اِمص ) گشادگی میان هردو پای و هردو پای گشاده رفتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). گشادگی میان هردو پای. ( ناظم الاطباء ). || رفتار نرم ، گویند: جاء الخیل رهواً. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رفتار آهسته. ( دهار ). || طریقه. روش. قاعده. ( فرهنگ فارسی معین ). || سکون و آرامیدگی دریا. ( ناظم الاطباء ). || ( ص ، اِ ) ساکن ، و قوله تعالی : و اترک البحر رهواً . ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). ساکن. ( مهذب الاسماء ). || جای بلند و پست که در آن آب ایستد ( در این معنی از اضداد است ). ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). زمین پست و زمین بلند. ( از غیاث اللغات ). جای بلند. ( دهار ). || زن فراخ شرم. || ( اِ ) کلنگ که یک نوع مرغی است. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ). مرغی است مانند کرکی. ( یادداشت مؤلف ). کلنگ. ( دهار ). کرکی. ( اقرب الموارد ). رجوع به کلنگ و کرکی شود. || جماعت مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || آب راه میان محله. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || گوی در میان محله که آب باران در آن جمع شود. ج ، رِهاء. ( ناظم الاطباء ). || چاه فراخ. ( دهار ).
رهو. [ رُ ] ( اِ ) طرز و روش. || قاعده و قانون.( ناظم الاطباء ) || پی و نشان. || سیاهی از دور. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ) ( آنندراج ).
رهو. [ رُ /رَ ] ( اِخ ) نام کوهی در سراندیب که آدم چون از بهشت بیرون آمد به آن کوه افتاد. ( برهان ) ( از لغت فرس اسدی ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( فرهنگ اوبهی ) :
به کوه رهو برگرفتند راه
چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه.
رهو. [ رَهَْ وْ ] ( ع اِمص ) گشادگی میان هردو پای و هردو پای گشاده رفتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). گشادگی میان هردو پای. ( ناظم الاطباء ). || رفتار نرم ، گویند: جاء الخیل رهواً. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رفتار آهسته. ( دهار ). || طریقه. روش. قاعده. ( فرهنگ فارسی معین ). || سکون و آرامیدگی دریا. ( ناظم الاطباء ). || ( ص ، اِ ) ساکن ، و قوله تعالی : و اترک البحر رهواً . ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). ساکن. ( مهذب الاسماء ). || جای بلند و پست که در آن آب ایستد ( در این معنی از اضداد است ). ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). زمین پست و زمین بلند. ( از غیاث اللغات ). جای بلند. ( دهار ). || زن فراخ شرم. || ( اِ ) کلنگ که یک نوع مرغی است. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ). مرغی است مانند کرکی. ( یادداشت مؤلف ). کلنگ. ( دهار ). کرکی. ( اقرب الموارد ). رجوع به کلنگ و کرکی شود. || جماعت مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || آب راه میان محله. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || گوی در میان محله که آب باران در آن جمع شود. ج ، رِهاء. ( ناظم الاطباء ). || چاه فراخ. ( دهار ).
رهو. [ رُ ] ( اِ ) طرز و روش. || قاعده و قانون.( ناظم الاطباء ) || پی و نشان. || سیاهی از دور. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ) ( آنندراج ).
رهو. [ رُ /رَ ] ( اِخ ) نام کوهی در سراندیب که آدم چون از بهشت بیرون آمد به آن کوه افتاد. ( برهان ) ( از لغت فرس اسدی ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( فرهنگ اوبهی ) :
به کوه رهو برگرفتند راه
چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه.
رهو. [ رَهَْ وْ ] (ع اِمص ) گشادگی میان هردو پای و هردو پای گشاده رفتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). گشادگی میان هردو پای . (ناظم الاطباء). || رفتار نرم ، گویند: جاء الخیل رهواً. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رفتار آهسته . (دهار). || طریقه . روش . قاعده . (فرهنگ فارسی معین ). || سکون و آرامیدگی دریا. (ناظم الاطباء). || (ص ، اِ) ساکن ، و قوله تعالی : و اترک البحر رهواً . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). ساکن . (مهذب الاسماء). || جای بلند و پست که در آن آب ایستد (در این معنی از اضداد است ). (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). زمین پست و زمین بلند. (از غیاث اللغات ). جای بلند. (دهار). || زن فراخ شرم . || (اِ) کلنگ که یک نوع مرغی است . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (از آنندراج ). مرغی است مانند کرکی . (یادداشت مؤلف ). کلنگ . (دهار). کرکی . (اقرب الموارد). رجوع به کلنگ و کرکی شود. || جماعت مردم . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || آب راه میان محله . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || گوی در میان محله که آب باران در آن جمع شود. ج ، رِهاء. (ناظم الاطباء). || چاه فراخ . (دهار).
رهو. [ رُ /رَ ] (اِخ ) نام کوهی در سراندیب که آدم چون از بهشت بیرون آمد به آن کوه افتاد. (برهان ) (از لغت فرس اسدی ) (از فرهنگ جهانگیری ) (فرهنگ اوبهی ) :
به کوه رهو برگرفتند راه
چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه .
به کوه رهو برگرفتند راه
چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه .
اسدی .
فرهنگ عمید
آهسته و نرم راه رفتن.
۱. طریقه، قاعده، روش.
۲. پی و نشان.
۳. در روایات، کوهی در سرندیب که آدم از بهشت بر آن کوه فرود آمد: به کوه رهو برگرفتند راه / چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه (اسدی: لغت نامه: رهو ).
۱. طریقه، قاعده، روش.
۲. پی و نشان.
۳. در روایات، کوهی در سرندیب که آدم از بهشت بر آن کوه فرود آمد: به کوه رهو برگرفتند راه / چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه (اسدی: لغت نامه: رهو ).
آهسته و نرم راه رفتن.
۱. طریقه؛ قاعده؛ روش.
۲. پی و نشان.
۳. در روایات، کوهی در سرندیب که آدم از بهشت بر آن کوه فرود آمد: ◻︎ به کوه رهو برگرفتند راه / چه کوهی بلندیش بر چرخ و ماه (اسدی: لغت‌نامه: رهو).
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
مفسران و ارباب لغت برای «رَهْو» (بر وزن سهو) دو معنا ذکر کرده اند: «آرام بودن» و «گشاده و باز بودن» و جمع هر دو معنا در اینجا نیز بی مانع است.
گشوده. باز (صحاح) راغب آن را راه وسیع گفته. یبرسی آن را ساکن و آرام معنی کرده ولی راغب آن را نپسندیده است . دریا را گشوده بگذار که آنها غرق شدگانند. از آیه به نظر میاید که اگر موسی میخواست بار دیگر عصا را به دریا میزد و اب به هم میآمد ولی خدا از این کار نهی کرد تا فرعونیان غرق گردند. و منظور موسی آن بود که دریا بسته شود تا اهل مصر به بنی اسرائیل راه نیابند. این کلمه فقط یک بار در قرآن آمده است . ابن اثیر در نهایه از علی علیه السلام نقل کرده که درباره آسمان فرمود «وَ نَظَمَ رَهَواتِ فُرَجِها»یعنی مواضع گشوده آن را منظّم کرد. و گوید: رهوات جمع رهوة است.
مفسران و ارباب لغت برای «رَهْو» (بر وزن سهو) دو معنا ذکر کرده اند: «آرام بودن» و «گشاده و باز بودن» و جمع هر دو معنا در اینجا نیز بی مانع است.
گشوده. باز (صحاح) راغب آن را راه وسیع گفته. یبرسی آن را ساکن و آرام معنی کرده ولی راغب آن را نپسندیده است . دریا را گشوده بگذار که آنها غرق شدگانند. از آیه به نظر میاید که اگر موسی میخواست بار دیگر عصا را به دریا میزد و اب به هم میآمد ولی خدا از این کار نهی کرد تا فرعونیان غرق گردند. و منظور موسی آن بود که دریا بسته شود تا اهل مصر به بنی اسرائیل راه نیابند. این کلمه فقط یک بار در قرآن آمده است . ابن اثیر در نهایه از علی علیه السلام نقل کرده که درباره آسمان فرمود «وَ نَظَمَ رَهَواتِ فُرَجِها»یعنی مواضع گشوده آن را منظّم کرد. و گوید: رهوات جمع رهوة است.
wikialkb: ریشه_رهو
کلمات دیگر: