خواجه تاش

( صفت ) غلامان و نوکران یک شخص ( نسبت بهم ) . جمع : خواجه تاشان .

( ~. ) [ فا - تر. ] (ص مر. ) غلامان و نوکران یک شخص .

خواجه تاش. [ خوا / خا ج َ / ج ِ ] ( اِ مرکب ) هم خواجه. دو غلام را گویند که یک صاحب و مولی دارند. دو بنده یک مولی. ( از برهان قاطع ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) :
بر آسمان برسد نام من ز بندگیت
چو خواجه تاش من این سقف آسمان نام است.درین بندگی خواجه تاشم ترا
گرآیم بتو بنده باشم ترا.گفتمش ما بنده شاهنشهیم
خواجه تاشان گه آن درگهیم.بندگانمان خواجه تاش ما شوند
بیدلانمان دلخراش ما شوند.من و تو هر دو خواجه تاشانیم
بنده بارگاه سلطانیم.و با خواجه تاشان کلاه تکبر نگذارد. ( مجالس سعدی ص 26 ). || هم قطار. همکار :
بر آن درگه چو فرصت یابی ای باد
بیار این خواجه تاش خویش را یاد.سعادت خواجه تاش سایه تو
صلاح از جمله پیرایه تو.بدین طاووس ماران مهره پاشند
که طاووسان و ماران خواجه تاشند.میکائیلت نشانده بر پر
آورده بخواجه تاش دیگر.هم بر آن در گرد و از سگ کم مباش
با سگ کهف ار شدستی خواجه تاش.همچو هندوبچه هان ای خواجه تاش
روز محمود عدم ترسان مباش.بهر روز مرگ اکنون مرده باش
تا شوی با عشق سرمدخواجه تاش.نفخه دیگر رسید آگاه باش
تا از آن هم وانمانی خواجه تاش.

۱. هریک از غلام یا نوکرانی که یک خواجه یا رئیس دارند: من و تو هر دو خواجه تاشانیم / بندۀ بارگاه سلطانیم (سعدی: ۱۰۵ ).
۲. [مجاز] هم ردیف، هم قطار.