روان پزشکی

روان پزشکی یکی از تخصص های پزشکی است. این رشتهٔ تخصصی به بررسی مسایل رفتاری، هیجانی و پیشگیری و درمان اختلالات روانی آدمی می پردازد. ارزیابی روان پزشکی معمولاً شامل اخذ شرح حال و معاینه وضعیت روانی است. معاینه فیزیکی، انجام آزمایش و گاه تصویربرداری از مغز از جمله روش هایی هستند که برای بررسی و ردکردن علل طبی احتمالی ایجادکننده علایم به کار می روند. داروها و روان درمانی ها اساس درمان های انجام شده در روانپزشکی هستند.
روان شناسی
بسیاری اوقات این دو کلمه با هم اشتباه می شوند. به زبان ساده تفاوت آن ها به شرح زیر است:روانشناسان دکتر در طبّ هستند و در روانپزشکی هم متخصص اند و در واقع به جامعه پزشکان تعلق دارند، (فقط آن ها می توانند دارو تجویز کنند)و دوره ۱۱ ساله پزشکی و تخصص را گذرانده اند اما برخی از روانشناسان هم با آموزش خاص در کمک به بیماران روانی مهارت می یابند - اینان را روانشناسان بالینی می نامند. روانشناسان بالینی دکتر طب و پزشک نمی باشند واموزش پزشکی ندیده اند
پیش از تاریخ :در دوران پیش از تاریخ برای درمان بیماری ها روانی، جمجمه را سوراخ می کردند.
اولین تمدن ها در مصر و خاورمیانه:علت بیماری های روانی را نیروهای جادویی می دانستند و درمان گران اصلی جادوگران بودند که از مناسک مذهبی و جادویی جهت کنترل این نیروها استفاده می کردند.

روان پزشکی (psychiatry)
شاخه ای از پزشکی. به تشخیص و درمان بیماری های روانی می پردازد. این بیماری ها به دو دستۀ روان رنجوری، شامل اضطراب، افسردگی، و هیستری؛ و روان پریشی، مثل اسکیزوفرنی، تقسیم می شوند. درمان بیماران با دارو، روان کاوی یا شوک الکتریکی صورت می گیرد. روان پزشکی و روان شناسی بالینی عملاً نکات مشترک بسیاری دارند. تفاوت اساسی بین این دو رشته در این است که روان پزشک ها مانند پزشکان آموزش می بینند و اجازۀ تجویز دارو دارند، ولی روان شناسان دانشنامۀ دکترای روان شناسی دارند و برای کارکردن نیاز به داشتن مدرک پزشکی ندارند. نیز ← روان کاوی