پرهودن

(پَ دَ ) (مص ل . ) نک برهودن .

پرهودن. [ پ َ دَ ] ( مص ) برهودن. بیهودن. ( لغت نامه اسدی ص 111 ). پیهودن . ( لغت فرس اسدی ص 476 ). چنان باشد که گویند نزد سوختن رسید و جامه ای که نزدیک آتش رسد چنانکه از تف وی نیک زرد شود گویند بیهود و برهود نیز گویند. ( لغت فرس اسدی ص 111 ). بگردانیدن آفتاب و آتش رنگ چیزی را. داغ دار شدن از تابش آتش. زردرنگ شدن از اثر حرارت. تلویح. قشف. قشافت :
جگر بخواهم پرهود من به باده چنانک
ترا روان و دل از عشق آن کمین [ کذا ] پرهود.آب کز آتش است جنبش او
بس کزو سوخته ست یا پرهود.جوانی رفت پنداری بخواهد کرد بدرودم
بخواهم سوختن دانم که هم آنجای پرهودم .چو نرم گویم با تو مرا درشت مگوی
بسوز دست مر آنرا که مر ترا پرهود.