نیزه گذار

( صفت ) آنکه نیزه را از بدنها و موانع عبور دهد : (( اولجایتو سلطان دانشمند بهادر را باده هزار سوار جوشن پوش نیزه گذار بجانب هرات روان ساخت . ) )

( ~. گُ ) (ص فا. ) پرتاب کنندة نیزه .

نیزه گذار. [ ن َ / ن ِ زَ / زِ گ ُ ] ( نف مرکب ) که نیزه را از بدنها و موانع عبور دهد. ( فرهنگ فارسی معین ). نیزه ور. نیزه افکن. نیزه زن. نیزه انداز. رامح :
بدادش از آزادگان ده هزار
سوار جهانجوی نیزه گذار.کدام است مرد از شما نامدار
جهان دیده و گرد نیزه گذار.هزار از دلیران نیزه گذار
گزین کرد گردنکش و نامدار.همه دست نیزه گذاران ز کار
فروماند از فرّ آن نامدار.به قلب اندرون نامورچل هزار
چه نیزه گذار و چه خنجرگذار.سرنیزه زد آسمان در خاک
که توئی آفتاب نیزه گذار.همه شمشیرزن و تیرانداز و نیزه گذار باشند. ( جهانگشای جوینی ).
رفعتت چون شهاب تیرانداز
حشمتت چون سماک نیزه گذار. || نیزه دار. ( ناظم الاطباء ). || کنایه از اعراب است ، و در این ابیات منظور از دشت سواران نیزه گذار سرزمین تازیان است :
یکی مرد بود اندر آن روزگار
ز دشت سواران نیزه گذار.ز دشت سواران نیزه گذار
سپاهی بیامدفزون از شمار.کمر بسته خواهیم سیصدهزار
ز دشت سواران نیزه گذار.

آن که با نیزه جنگ کند، نیزه زن، نیزه دار.