فضله
تفل
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
تفل. [ ت َ ] ( ع مص ) خدو انداختن و افکندن ازدهان چیزی. تفل تفلا فالتفل اقل من البزق و اوله البزق ثم النفث ثم النفخ. و منه تفل الراقی. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ).
تفل.[ ت َ ف َ ] ( ع مص ) ناخوش شدن بوی تن از نابکار داشتن عطر. ( از تاج المصادر بیهقی ). بدبوی گردیدن و بدبوئی که از ترک طیب باشد. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || تفلت المراءة؛ خوشبوی گردید آن زن. ( از اضداد است ). ( ناظم الاطباء ).
تفل. [ ت َ ف ِ ] ( ع ص ، اِ ) رجل تفل ؛ مرد بدبوی ، نعت است از تَفَل. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
تفل. [ ت ُف ْ ف َ ] ( ع اِ )لغتی است در تتفل به معنی روباه یا روباه بچه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به تتفل و تتفله شود.
تفل. [ ت ُ ] ( ع اِ ) خدو. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تُفال ، بصاق. ( اقرب الموارد ). || کفک. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ).
تفل. [ ت ِ] ( ع اِ ) تُفالَه. ثِفل. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). اغلب بجای ثفل آید. ( دزی ج 1 ص 149 ). || فضله : شکمش درد گرفت و بسی تفل از زیر او بیرون آمد.( ترجمه تفسیر طبری از یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
تفل.[ ت َ ف َ ] ( ع مص ) ناخوش شدن بوی تن از نابکار داشتن عطر. ( از تاج المصادر بیهقی ). بدبوی گردیدن و بدبوئی که از ترک طیب باشد. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || تفلت المراءة؛ خوشبوی گردید آن زن. ( از اضداد است ). ( ناظم الاطباء ).
تفل. [ ت َ ف ِ ] ( ع ص ، اِ ) رجل تفل ؛ مرد بدبوی ، نعت است از تَفَل. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
تفل. [ ت ُف ْ ف َ ] ( ع اِ )لغتی است در تتفل به معنی روباه یا روباه بچه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به تتفل و تتفله شود.
تفل. [ ت ُ ] ( ع اِ ) خدو. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تُفال ، بصاق. ( اقرب الموارد ). || کفک. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ).
تفل. [ ت ِ] ( ع اِ ) تُفالَه. ثِفل. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). اغلب بجای ثفل آید. ( دزی ج 1 ص 149 ). || فضله : شکمش درد گرفت و بسی تفل از زیر او بیرون آمد.( ترجمه تفسیر طبری از یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
تفل . [ ت َ ] (ع مص ) خدو انداختن و افکندن ازدهان چیزی . تفل تفلا فالتفل اقل من البزق و اوله البزق ثم النفث ثم النفخ . و منه تفل الراقی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد).
تفل . [ ت َ ف ِ ] (ع ص ، اِ) رجل تفل ؛ مرد بدبوی ، نعت است از تَفَل . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
تفل . [ ت ِ] (ع اِ) تُفالَه . ثِفل . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). اغلب بجای ثفل آید. (دزی ج 1 ص 149). || فضله : شکمش درد گرفت و بسی تفل از زیر او بیرون آمد.(ترجمه ٔ تفسیر طبری از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
تفل . [ ت ُ ] (ع اِ) خدو. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). تُفال ، بصاق . (اقرب الموارد). || کفک . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد).
تفل . [ ت ُف ْ ف َ ] (ع اِ)لغتی است در تتفل به معنی روباه یا روباه بچه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به تتفل و تتفله شود.
تفل .[ ت َ ف َ ] (ع مص ) ناخوش شدن بوی تن از نابکار داشتن عطر. (از تاج المصادر بیهقی ). بدبوی گردیدن و بدبوئی که از ترک طیب باشد. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || تفلت المراءة؛ خوشبوی گردید آن زن . (از اضداد است ). (ناظم الاطباء).
فرهنگ عمید
تف انداختن.
بزاق، آب دهان.
بزاق، آب دهان.
تف انداختن.
بزاق؛ آب‌دهان.
کلمات دیگر: