( اسم ) بستان پیرای
بستان پیرا
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بستان پیرا. [ ب ُ ] ( نف مرکب ، اِ مرکب ) بوستان پیرا. باغ پیرایش دهنده را گویند که باغبان باشد. ( برهان ) ( هفت قلزم ). باغبان و باغ پیرایش دهنده را گویند که گیاههاو شاخه های خشک را زده از باغ بیرون ریزد. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). باغبان. ( رشیدی ). باغبان و آنکه درختان را پیرایش میکند. ( ناظم الاطباء: بستان بان ). باغبان که کارش پیراستن باغ است. ( فرهنگ نظام ) :
برده رضوان بهشت از پی پیوندگری
از تو هر فضله که انداخته بستان پیرا .
برده رضوان بهشت از پی پیوندگری
از تو هر فضله که انداخته بستان پیرا .
انوری ( از آنندراج ).
رجوع به بوستان پیرا و بوستان پیرای و باغ پیرا شود.فرهنگ عمید
باغبان، کسی که گل ها و درختان باغ را پیرایش می دهد.
کلمات دیگر: