بنگه

( اسم ) ۱ - منزل مسکن جای باش . ۲ - جایی که نقد و جنس در آنجا نهند . ۳ - مقام مرکز مستقر . ۴ - آبادی ده ۵ - سازمان موئ سسه ۶ - انبار مخزن . ۷ - صندوق . ۸ - خیمه خرگاه. ۹ - چند اول لشکر . ۱٠ - اسباب وزیران و ارکان دولت . یا بار و بنگاه . چیزهای قابل حمل مانند چادر و خیمه و دیگر اسباب و لوازم سفر.

(بَ گَ یا گِ ) (اِ. ) = بانگه : ۱ - آواز، نعره . ۲ - کشیدن آواز.

بنگه. [ ب ُ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) بمعنی بنگاه که جا و مقام و منزل باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) :
بسْتان کشور جود و بفْشان زر و درم
بشکن لشکر بخل و بفکن بنگه آز.باطنی همچو بنگه لولی
ظاهری همچو کلبه بزاز.ترکانه یکی آتش از لطف برافروز
در بنگه ما زن نه گنه مان نه گنهکار.بر دل من باد مجلس تو گذر کرد
تب ز من اندرنوشت بنگه و مفرش.
سوزنی ( دیوان نسخه خطی متعلق به کتابخانه لغت نامه دهخدا ص 66 ).
در تنگنای دیده وصلت کجا درآید
در بنگه گدایان سلطان چه کار دارد.تا ز بنگه رسید خواجه فراز
شمع را دید در میان دو گاز.تا بدان جا که بود بنگه او
مرد بیدیده بود همره او.هر سر موی تو در دست دلی می بینم
چه فتاده ست مگر بنگه هند و یغماست.رجوع به بنگاه شود. || جایی را گویندکه نقد و جنس در آن گذارند. ( برهان ) ( آنندراج ). رجوع به بنگاه شود.

= بنگاه

( بُنگه ) بُن گه؛ سرچشمه ی جوی