زغند

(زَ غَ ) (اِ. ) آواز بلند.

زغند. [ زَ غ َ ] ( اِ ) از جای برجستن باشد بر مثال آهو. ( برهان ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ). برجستگی از جای مانند آهو. ( ناظم الاطباء ). خیز. جست. جستن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
کرد رو به یوزواری یک زغند
خویشتن را زآن میان بیرون فکند. || بمعنی آواز وصدای بلند هم آمده است. ( برهان ) ( از ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ فارسی معین ). بمعنی بانگ بلند که درندگان کنند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) :
یکی از جای برجستم چنان شیر بیابانی
زغندی برزدم چون شیر بر روباه درغانی. || آواز سیاه گوش و یوز را نیز گفته اند. ( برهان ) ( از فرهنگ فارسی معین ) ( از ناظم الاطباء ). بخصوص بانگ یوز را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). || خود یوز را زغند گفته اند، چنانکه فردوسی «؟» گفته :
بغرید بر وی چو شیر و زغند.

۱. صدای بلند، آواز مهیب.
۲. غرش جانوران درنده.

/zaghend/ نوعی نفرین است