زبله

زبلة. [ زَ ب َ ل َ ] (ع اِ) چیزی ، یقال : مارزاته زبلة؛ یعنی کم نکردم چیزی را . (منتهی الارب ). شی ٔ. گویند: «مارزأته زبلة و ما اغنی عنه زبله ». (اقرب الموارد). گفته میشود «مارزاته زبلة شیئا»؛ یعنی کم نکردم از او چیزی را. (شرح قاموس ). «مارزاته زبلة»؛ یعنی شیئا و همچنین است : «ما اغنی عنه زبلة». (تاج العروس ). زبلة و زبالة بمعنی شی ٔ است . گویند: ما اغنی عنه زبلة؛ یعنی زبالا. (از لسان العرب ).

زبلة. [ زَ ل َ ] (ع اِ) کوت . (از دزی ج 1 ص 580).

زبلة. [ زُل َ ] (ع اِ) لقمة. (اقرب الموارد) (آنندراج ) (شرح قاموس ) (تاج العروس ). || نیلة (چیزی ). (لسان العرب ). مصحح لسان در حاشیه چنین توضیح داده است : در نسخه ٔ اصل نیله آمده و علامت تردید پهلوی آن گذارده شده ، اما در ماده ٔ نیل از قاموس آمده : ما اصاب نیلاو نیلة؛ یعنی شیئاً. (نقل از حاشیه ٔ لسان العرب ).

زبلة.[ زِ ل َ ] (ع اِ) سرگین . زبل . (محیط المحیط) (فطر المحیط). || کود. کوت . || خاکروبه . زباله . خاک جارو. دم جارویی . (از دزی ج 1 ص 580).

کوهی در ارتفاعات جنوبی گرگان