خوش آواز نیکو سراینده
خوش سرای
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خوش سرای. [ خوَش ْ / خُش ْ س َ ] ( نف مرکب ) خوش آواز. نیکوسراینده. خوش نغمه :
نگه داشت در طاق بستانسرای
یکی نامور بلبل خوش سرای.
نگه داشت در طاق بستانسرای
یکی نامور بلبل خوش سرای.
سعدی.
کلمات دیگر: