جائی که صید در آنجا یافت شود
صید یاب
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
صیدیاب. [ ص َ ] ( اِ مرکب ) جائی که صید در آنجا یافت شود. مکانی که صید در آنجا است. صیدگاه :
شاه در آن ناحیت صیدیاب
دید دهی چون دل دشمن خراب.
شاه در آن ناحیت صیدیاب
دید دهی چون دل دشمن خراب.
نظامی.
کلمات دیگر: