باران
صیب
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
صیب. [ ص َ ] ( ع مص ) رسیدن کسی یا چیزی را. ( منتهی الارب ). رسیدن به چیزی. ( تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ).
صیب. [ ص ُ ی ُ ] ( ع اِ ) ج ِ صوب. ( منتهی الارب ).
صیب. [ ص َی ْ ی ِ ] ( ع اِ ) باران. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ). باران پیاپی. ( ترجمان علامه جرجانی ). || ابر باران. ( منتهی الارب ) : او کصیب من السماء فیه ظلمات و رعد و برق. ( قرآن 19/2 ).
صیب. [ ص ُ ی ُ ] ( ع اِ ) ج ِ صوب. ( منتهی الارب ).
صیب. [ ص َی ْ ی ِ ] ( ع اِ ) باران. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ). باران پیاپی. ( ترجمان علامه جرجانی ). || ابر باران. ( منتهی الارب ) : او کصیب من السماء فیه ظلمات و رعد و برق. ( قرآن 19/2 ).
صیب . [ ص َ ] (ع مص ) رسیدن کسی یا چیزی را. (منتهی الارب ). رسیدن به چیزی . (تاج المصادر بیهقی ) (دهار).
صیب . [ ص َی ْ ی ِ ] (ع اِ) باران . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء). باران پیاپی . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ). || ابر باران . (منتهی الارب ) : او کصیب من السماء فیه ظلمات و رعد و برق . (قرآن 19/2).
صیب . [ ص ُ ی ُ ] (ع اِ) ج ِ صوب . (منتهی الارب ).
کلمات دیگر: