حقوق اساسی

حقوق اساسی از شاخه های علم حقوق است که در آن به ساختار حکومت و روابط دولت با شهروندان پرداخته می شود. حقوق اساسی که حقوق سیاسی نیز خوانده می شود، کلیه قواعدی است که وضع و شکل حکومت یک ملت را معین نموده، اعضای رئیسه و قوای مهمه مملکت را تشکیل می دهد و همچنین روابط متقابله قوای مزبور را بیان کرده و حدود آن ها را نسبت به افراد ملت معلوم می کند، در تعریفی دیگر حقوق اساسی یکی از شاخه های مهم حقوق است که اختصاصاً به روابط سیاسی بین فرمانروایان و فرمانبران می پردازدمنابع حقوق اساسی:برای شناخت کامل حقوق اساسی باید از ابزارها و وسایل مناسب این رشته بهره برد که در سه دسته قابل ذکر است.
۱. منابع نوشتهالف:قانون اساسیب:قوانین ارگانیکج:قوانین عادی مصوب دستگاه های قانون گذارد:آراء دستگاه های کنترل کنندهه:اعمال قوه مجریهو…
واژه «حقوق اساسی» در زبان فارسی اولین بار توسط منصور السلطنه در کتاب خود بنام «حقوق اساسی یا اصول مشروطیت» در سال ۱۳۲۷ از کلمه فرانسوی "constitutionnel «که مأخوذ از»constitution" می باشد، به کار برده شده و به معنای تأسیس نمودن، مشروطیت و اساسنامه و نظامنامه و قانون هم آمده است.
به طور مشخص و عینی، آغاز دوره حقوق اساسی به قرن هجدهم و دوران روشنفکری و اندیشه نظام دمکراتیک و کنترل قدرت بر می گردد.رشته حقوق اساسی نخستین بار در جمهوری های ایتالیایی فرارا، پاویا، و بولونیا در حدود سال ۱۷۹۸ مطرح شد. سپس در سال ۱۸۳۴ مورخ و رجل سیاسی مشهور فرانسوی «گیزو»، در دانشکده حقوق پاریس صفت «اساسی» را در ادامه واژه «حقوق» مطرح کرد و رسماً در سال ۱۸۳۵ آن را در آکادمی فرانسه به تأیید رساند. از آن به بعد این اصطلاح به عنوان یک اصطلاح «فنی-حقوقی» معمول شد.