نِئواِکْسْپِرسیونیسم (neo-expressionism)
یکی از آثارگئورگ بازلیتس
سبکی در نقاشی مدرن که هنرمندِ پیرو آن در خلق اثر هنری، از مواد زمخت و خام، به منظور بیان احساسات تند، بهره می گیرد. این شیوه در اواخر دهۀ ۱۹۷۰ در واکنش به هنر مفهومی و کمینه گرایی پدید آمد، و در دهۀ ۱۹۸۰، به ویژه در امریکا و آلمان و ایتالیا، شیوۀ مسلط هنر پیشتاز شد. آثار متأخر پابلو پیکاسو، که غالباً مضامین جنسیِ پرخاشگرانه، و قلم موکاری کمابیش آشفته ای دارند، از عوامل عمدۀ تأثیر گذار بودند؛ اگرچه نئواکسپرسیونیست ها از منابع و سبک های مختلف، از روزنامه ها و جلد رمان ها گرفته تا اساطیر کلاسیک بهره می گرفتند. نقاشی های ایشان اغلب پیکر انسانی اند، ولی گاه کاملاً به انتزاع می گرایند. بازگشت به قالب های سنّتی، ازجمله نقاشی روی بوم، ویژگی کار آنان بود. در ایتالیا نئواکسپرسیونیسم را «ترانس آوانگارد» (فراسوی آوانگارد) نیز می خوانند، و در آلمان نئواکسپرسیونیست ها «نویه ویلدن» (وحشی های جدید) هم نامیده می شوند. در امریکا نام های متفاوتی روی آن گذاشته اند، همچون فوویسم جدید، هنر پانک، و نقاشی بد (زیرا با وجود موفقیت تجاریِ عده ای از نمایندگان آن، منتقدان بسیاری کارشان را وقیحانه و زشت، و حاکی از فقدان مهارت های متعارف می دانند). از میان نئواکسپرسیونیست های برجسته، دو نقاش آلمانی، گئورک بازلیتس (از پایه گذاران سبک) و اَنسلم کِیفر، و نقاش امریکایی جولیَن اشنابل که توفیق مالی بسیاری در دهۀ ۱۹۸۰ یافت، درخور ذکرند. کِیفر در آثارش گاه از موادی همچون کاه بهره گرفته، و گاه با خون نقاشی کرده است. بیشتر مضامین آثار کِیفر برگرفته از تاریخ یا اساطیر آلمان اند. اشنابل در پوشاندن سطح نقاشی هایش با چینی های شکسته شهرت دارد. نام آثارش نیز مانند اجرای آن ها به عمد وقیحانه اند. هنرمندانی همچون بازلیتس، در سبک نئواکسپرسیونیستی مجسمه هم ساخته اند.
