سخره گرفتن

به بیگاری گرفتن یا بزور و جبر گرفتن

سخره گرفتن. [ س ُ رَ / رِگ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) به بیگاری گرفتن :
دیو دنیای جفاپیشه ترا سخره گرفت
چوبهایم چه دوی از پس این دیو بهیم.او نداندکه ترا عشق چنین سخره گرفت
خویش را رسوا زنهار مکن گو نکنم.چون لاشه تو سخره گرفتند بر تو چرخ
منت بنزل یک تن تنها برافکند.چون اسب ترا سخره گرفتند یکی دان
خشک آخور و تر سبزه چه در بند چرایی.گفت شنیدم که شتر را به سخره میگیرند. ( سعدی ). || بزور و جبر گرفتن. جبر کردن. ( ناظم الاطباء ).
- سخره گیر ؛ بمعنی بیگار گیرنده :
بر هر گناه سخره دیوم بخیرخیر
یا رب مرا خلاص ده از دیو سخره گیر.