خربه

خربه . [ خ َ ب َ ] (اِخ ) ده مخروبه ای است از دهستان بازفت بخش اردل شهرستان شهرکرد اصفهان . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10).

خربه . [ خ َ رَ ب َ ] (اِ) مخفف خرابه است که ویرانه باشد. (برهان قاطع).

خربه . [ خ ُ ب َ ] (ع اِ) فساد در دین . (منتهی الارب ). || هر ثقبه ٔ مدوری . || وسعت شکافتگی گوش . ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب . || سوراخ سوزن . ج ، خُرب ، خروب ، اَخرب . || سوراخ کون . ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب . || دسته ٔ توشه دان یا توشه ٔ آن . ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب . || ظرفی که شبان در آن توشه ٔ خود می نهد. ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب . || مغاکچه ٔ سرین . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب .

خربة. [ خ َ ب َ ] (اِخ ) دههاست بمصر، پنج از آن در شرقیه و یکی به منوفیه . (منتهی الارب ).

خربة. [ خ َ ب َ ] (ع اِ) غربال . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). ج ، خَرَبات . || فساد در دین . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ).

خربة. [ خ َ رَ ب َ ] (اِخ ) نام سرزمینی است بحوالی ضربه و بدانجا معدنی است که آنرا معدن خربه نامند. ابومنذر گوید خربه دختر قنص بن معدبن عدنان مادر بکر دختر ربیعةبن نزار بود که بدین سرزمین فرودآمد و نام او بر آنجا بماند. (از معجم البلدان ).

خربة. [ خ َ رَ ب َ ] (ع اِ) عیب . || شرمگاه . || خواری . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). ج ، خَرَبات در هر سه معنی .

خربة. [ خ َ رِ ب َ ] (ع ص ، اِ) جای ویران و ناآباد. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). || هیئة خارب . (منتهی الارب ). ج ، خرب .

خربة. [ خ َ رِ ب َ ] (ع ص ، اِ) مؤنث خَرِب . || جای ویران و ناآباد. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). ج ، خَرِب ، خَرِبات ، خرائب .

خربة. [ خ َ رِ ب َ ](اِخ ) نام آبی است در بالای غرقده و متعلق به گروهی از بنی غنم بن دودان که آنان را بنی کذاب گویند، در بالای آب مزبور آبی است بنام قلیب . (از معجم البلدان ).

خربة. [ خ ِب َ ] (ع اِ) نوع خرابی و هیئت آن . (ناظم الاطباء).

خربة. [ خ ُ ب َ ] (اِخ ) نام آبی است در دیار بنی سعدبن ذبیان بن بغیض و بین آنجا و ضریه شش میل راه است . بعضی نام آنرا خَرْبة یاد کرده اند. (از معجم البلدان ).