تداخل کانال مجاور (به انگلیسی: Adjacent-channel interference) یک تداخل است که به وسیلهٔ توان غیرعادی یک سیگنال در یک کانال مجاور ایجاد می شود. این پدیده ممکن است ناشی از فیلتر ناکافی (مانند فیلتر ناقص مدلاسون ناخواسته تولید شده در سیستم FM)، تنظیم نادرست یا فرکانس کنترل ضعیف (در کانال مرجع، در کانال متداخل یا در هر دو) باشد.
تداخل کانال مجاور که در آن گیرنده A از فرستندهٔ B تجربه می کند مجموع توانی است که فرستندهٔ B در کانال A منتشر می کند —که با عنوان " انتشار ناخواسته " شناخته می شود، و با عنوان نسبت نشت کانال مجاور ارائه می شود— و توانی که A از کانال B دریافت می کند با عنوان بهگزینی کانل مجاور شناخته می شود. توانی که B در کانال A منتشر می کند نشت کانال مجاور (انتشار ناخواسته) نامید می شود. این اتفاق به دو دلیل رخ می دهد. اولاً به این دلیل که فیلترهای RF خطا دارند، و یک سیگنال را به طور کامل حذف نمی کنند. دوما به علت اینترمدولاسون در تقویت کننده B، که به باعث می شود طیف انتقال فراتر از آنچه در نظر گرفته شده بود منتشر شود. به همین دلیل B مقدار کمی توان به کانال مجاور منتشر می کند که به وسیلهٔ A دریافت می شود. A کمی از انتشارات کانال B را به خاطر خطای فیلترهای بهگزینی A. فیلترهای بهگزینی برای "انتخاب" یک کانال طراحی شده اند. به طور مشابه، سیگنال B از اعوجاج های اینترمدولاسون رنج می برد که از تقویت کننده RF ورودی A عبور می کنند و توان بیشتری را به فرکانس های مجاور می رسانند.
تنظیم کننده های پخش مکرراً طیف پخش را مدیریت می کنند تا تداخل کانال مجاور را به حداقل برسانند. برای مثال، در آمریکای شمالی، در یک منطقه به ایستگاه های رادیویی FM در فرکانس های مجاور مجوز داده نمی شود. — یعنی در یک شهر اگر یک ایستگاه در ۹۹٫۵ مگاهرنز مجاز باشد، اولین فرکانس های مجاور که ۹۹٫۳ مگاهرتز و ۹۹٫۷ مگاهرتز هستند نمی توانند در مکان هایی با یک فاصله معین از فرستندهٔ ایستگاه استفاده شوند؛ و دومین فرکانس های مجاور یعنی ۹۹٫۱ مگاهرتز و ۹۹٫۹ مگاهرتز، محدود به کاربردهایی تخصصی مانند ایستگاه های توان پایین هستند. محدودیت های مشابه قبلاً برای فرکانس های مجاور سوم (به عنوان مثال ۹۸٫۹ مگاهرتز و ۱۰۰٫۱ مگاهرتز در مثال بالا) اعمال می شد، ولی دیگر مشاهده نمی شود
تداخل کانال مجاور که در آن گیرنده A از فرستندهٔ B تجربه می کند مجموع توانی است که فرستندهٔ B در کانال A منتشر می کند —که با عنوان " انتشار ناخواسته " شناخته می شود، و با عنوان نسبت نشت کانال مجاور ارائه می شود— و توانی که A از کانال B دریافت می کند با عنوان بهگزینی کانل مجاور شناخته می شود. توانی که B در کانال A منتشر می کند نشت کانال مجاور (انتشار ناخواسته) نامید می شود. این اتفاق به دو دلیل رخ می دهد. اولاً به این دلیل که فیلترهای RF خطا دارند، و یک سیگنال را به طور کامل حذف نمی کنند. دوما به علت اینترمدولاسون در تقویت کننده B، که به باعث می شود طیف انتقال فراتر از آنچه در نظر گرفته شده بود منتشر شود. به همین دلیل B مقدار کمی توان به کانال مجاور منتشر می کند که به وسیلهٔ A دریافت می شود. A کمی از انتشارات کانال B را به خاطر خطای فیلترهای بهگزینی A. فیلترهای بهگزینی برای "انتخاب" یک کانال طراحی شده اند. به طور مشابه، سیگنال B از اعوجاج های اینترمدولاسون رنج می برد که از تقویت کننده RF ورودی A عبور می کنند و توان بیشتری را به فرکانس های مجاور می رسانند.
تنظیم کننده های پخش مکرراً طیف پخش را مدیریت می کنند تا تداخل کانال مجاور را به حداقل برسانند. برای مثال، در آمریکای شمالی، در یک منطقه به ایستگاه های رادیویی FM در فرکانس های مجاور مجوز داده نمی شود. — یعنی در یک شهر اگر یک ایستگاه در ۹۹٫۵ مگاهرنز مجاز باشد، اولین فرکانس های مجاور که ۹۹٫۳ مگاهرتز و ۹۹٫۷ مگاهرتز هستند نمی توانند در مکان هایی با یک فاصله معین از فرستندهٔ ایستگاه استفاده شوند؛ و دومین فرکانس های مجاور یعنی ۹۹٫۱ مگاهرتز و ۹۹٫۹ مگاهرتز، محدود به کاربردهایی تخصصی مانند ایستگاه های توان پایین هستند. محدودیت های مشابه قبلاً برای فرکانس های مجاور سوم (به عنوان مثال ۹۸٫۹ مگاهرتز و ۱۰۰٫۱ مگاهرتز در مثال بالا) اعمال می شد، ولی دیگر مشاهده نمی شود
wiki: تداخل کانال مجاور