کهکشانها

یک سوال خدمت خوانندگان گرامی : آیا تلسکوپ ها بخصوص تلسکوپ هابل توانسته اند تاکنون مرکز کیهان را رد یابی نموده و آنرا پیدا کرده باشند ؟ آنگاه چه هیجانی که باعث ذوق و شوق کیهان شناسان گردد و روی گونه های آنان گل بیندازد. میگویند هر گاه به کمک تلسکوپ ها به اعماق کیهان بنگریم ، مثل تماشای یک فیلم مستند شاهد عینی رویداد ها در گذشته های دور و نزدیک میشویم. بر طبق این اظهار نظر در مرکز کیهان باید ابر های اولیه هیدروژنی و هلیومی در فاصله زمانی حدود ۳۸۰ هزار سال بعد از وقوع مه بانگ یعنی زمانیکه هنوز نور از ماده جدا نشده بود و کیهان به شفافیت نرسیده بود و هیچ چیز دیگری غیر از آن توده ابری تاریک و ظلمانی در پهنه کیهان وجود نداشته است، قابل رویئت باشند. اگر آن گذشته بسیار دور دست یک روزی پیدا و قابل رویئت گردد، آنگاه انسان در بخش کیهان شناسی عملی میتواند لحظه به لحظه و سال به سال و قرن روی قرن تکامل کیهان را بطور عینی از طریق مشاهده خاطره کیهانی که بصورت تصویر باقی مانده است دنبال کند و ببیند که راه شیری چه مسیر تکاملی را در دوران طفولیت طی کرده است. عمر من و خیلی از کیهان شناسان کفاف نخواهد کرد اما در اعصار دوردست آینده نسل های آتی انسان امکان مشاهده آن فیلم مستند را کسب خواهند کرد. تازگی ها یک خیال عجیب و غریب سراغ این حقیر آمده است که مبادا هیچ کهکشان دیگری غیر از کهکشان راه شیری خودمان وجود عینی و واقعی نداشته باشند و همه آنها فقط تصاویر بجای مانده از گذشته های دور و نزدیک کهکشان راه شیری باشند!! به خودم میگویم که شاید در این زمینه دچار خیالات واهی شده باشم. حال به فرض محال فرض کنیم که این خیال، واهی نباشد بلکه حقیقت داشته باشد. آنگاه نگاه خودرا به نزدیکترین تصویر گذشته معطوف میداریم و اندکی به نزدیکترین همسایه کهکشانی یعنی آندرومدا خیره می شویم و فیلم مستند را از دیدگاه خیال نگاه میکنیم و متوجه میشویم که کهکشان راه شیری خودمان حدود دو میلیون و نیم سال پیش عیننا شبیه آندرو مدا در لحظه حال بوده و امروز شکل فعلی را بخود گرفته است. حال بر اساس داده های کیهان شناسان میدانیم که این دو همسایه به سمت هم دیگر در حال نزدیک شدن هستند و طبق تخمین حدود ۴، ۵ میلیارد سال دیگر به هم می رسند و در هم ادغام می گردند. طبق پارا خیال یا خیال اوهامی این حقیر تصویر بر خلاف حرکت لاکپشتی ماده با سرعت نور در حرکت است و این ملاقات بسیار زود تر از موعد مقرر صورت می پذیرد. به این معنا که اگر آندرومدا چیزی غیر از تصویر گذشته راه شیری نباشد، آنگاه پس از گذشت حدود ۲، ۵ میلیون سال دیگر به اصل خود میرسد و بر آن منطبق میگردد و در مقابل دید ناظران از روی آسمان محو میگردد. در این پدیده دو نوع حرکت و در دو جهت بطور همزمان صورت میگیرد، یکی حرکت تصویر به سوی آینده و دیگری حرکت واقعیت به سمت گذشته خویش!! حال به فرض محال این فرضیه فرا خیالی اوهام نباشد و حقیقی باشد، آنگاه در کهکشان همسایه باید یک منظومه شمسی و یک کره زمین وجود داشته باشد که تصویر ۲، ۵ میلیون سال پیش منظومه شمسی خودمان باشد، آنگاه پس از رویئت آن توسط تلسکوپ های نسل آینده، روی گونه کیهان شناسان دوباره از هیجان و ذوق و شوق مفرط چه گل ها که شکوفا نشوند!! تصور کنید که به کمک یک فیلم مستند و عینی گذشته نه چندان دور دست کره زمین را با چشم های خود مشاهده نمائیم و ببینیم که انسان ۲، ۵ میلیون سال پیش چه هیکل و قیافه ای داشته است. یا اینکه با چشمان خود شاهد باشیم که خداوند حدود شش هزار سال پیش چگونه ظرف شش روز ناقابل جهان را خلق کرد و یا آدم را از گل آفرید. حتا با مشاهده آن فیلم مستند خواهیم دید که خداوند با چه وسیله ای در دماغ آدم از روح خود دمید و شاهد تمرد شیطان از سجده کردن به آدم هم خواهیم بود. حال فرض کنیم که تصویر معکوس باشد، به این معنا که آندرومدا واقعیت داشته باشد و راه شیری تصویر گذشته ۲، ۵ میلیون سالی آن. و این هم به این معنا که انسان در آنجا ۲، ۵ میلیون سال پیشرفته تر از اینجا باشد. این پارا خیال اوهامی تر از فرا خیال قبلی است، زیرا اگر آنها پیشرفته تر از ما بودند تا امروز مارا پیدا کرده بودند، در صورتیکه که ما امروز به قصد پیدا نمودن آنها پا به سفر گذاشتیم.
از خیال برگردیم به واقعیت. کیهان بطور کلی بصورت زیر می باشد: یک منطقه وسیع خالی و تیره رنگ کروی شکل که مرکز کیهان در قالب یک نقطه هندسی در مرکز آن در سکون مطلق بسر میبرد. در اطراف آن کره یک لایه قطور و وسیع که در بر گیرنده تمامی کهکشان ها میباشد و روی آن لایه یک لایه خالی و تیره رنگ که از یک طرف به بیرونی ترین کهکشان متصل است و کهکشانها در آن در حال پیش روی اند و از طرف دیگر به سقف ثابت و پایدار کیهان متصل است و سقف کیهان در حال حاظر یعنی در فاز انبساط نقش دامنه را به عهده دارد.