تن آسان تر
ارفه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ارفه. [ اُ ف َ ] ( ع اِ ) حدّ فاصل میان دو زمین. حد زمین. ( مهذب الاسماء ). || علامت. || گِره. عُقدَة. ( اقرب الموارد ). ج ، اُرَف.
ارفه. [ اَ ف َه ْ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی ازرَفه و رُفوه. برفاه تر. تن آسان تر. فراخ زندگانی تر.
ارفه. [ اَ ف َه ْ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی ازرَفه و رُفوه. برفاه تر. تن آسان تر. فراخ زندگانی تر.
ارفه . [ اَ ف َه ْ ] (ع ن تف ) نعت تفضیلی ازرَفه و رُفوه . برفاه تر. تن آسان تر. فراخ زندگانی تر.
ارفه . [ اُ ف َ ] (ع اِ) حدّ فاصل میان دو زمین . حد زمین . (مهذب الاسماء). || علامت . || گِره . عُقدَة. (اقرب الموارد). ج ، اُرَف .
کلمات دیگر: