استقرای ناقص

[ویکی فقه] استقرای ناقص استدلال بر حکم کلّی از طریق بررسی بخشی از افراد جزئی است.
استقرای ناقص، استقرایی است که همه جزئیات آن بررسی و ارزیابی نمی شود، بلکه تنها تعدادی از آنها ملاحظه می گردد و پس از اطلاع از این که همگی در یک صفت اشتراک دارند، آن صفت به همه جزئیات تعمیم داده می شود. وقتی «استقرا» به صورت مطلق استعمال می شود، مراد استقرای ناقص است.