طلال بن عبدالله

طَلال ابن عبدالله (زاده ۱۹۰۹ میلادی در مکه - درگذشته ۱۹۷۲ میلادی) از پادشاهان کشور اردن بود.
تحصیلات او در مدرسه نظامی سلطنتی سندهرست انگلستان بود. پس از اینکه پدرش عبدالله بن الحسین (عبدالله اول) در اورشلیم به دست یک فلسطینی کشته شد از ۲۰ ژوئیه ۱۹۵۱ جانشین او شد. ملک طلال در سال ۱۹۵۲ به علت روان پریشی از پادشاهی کنار گذاشته شد و در سال ۱۹۷۲ درگذشت.

طَلال بن عبدالله (۱۲۴۳ـ ریاض ۱۲۸۳ق)
سومین امیر آل رشید. در ۲۰ سالگی، به حکومت رسید و مانند پدرش در پی توسعۀ قلمرو خود برآمد. وادی سِرحان ، جَوْف و سَکاکه را تصرف کرد و سپس خَیْبَر و تیماء را به قلمرو خود افزود. در ۱۲۷۰ و ۱۲۷۹ ق، در حملات سعودیان به عُنَیزه شرکت و امیر سعودی را در سرکوب مخالفان یاری کرد. در سیاست داخلی ، امیری ترقی خواه و طرف دار صلح بود و کوشید تا کوچ نشینان را اسکان دهد و ویرانی جنگ های پی درپی را بازسازی کند. بازارها و کارگاه های گوناگون ساخت و بازرگانان و صنعتگران شهرهای همسایه را به حائل، فراخواند و به آن ها امتیازاتی بخشید. تسامح مذهبی طَلال، با وجود پشتیبانی او از وهابیّت، باعث شد که حاجیان مسیر حائل را برگزینند. وی حتی با شیعیان، به ویژه ایرانیان، رابطه برقرار کرد ، بدان امید که زائران ایرانی در مسیر خویش از حائل بگذرند. سرکوبی راهزنان و مطیع کردن قبیله های بیابانگرد رونق بازرگانی و تمرکز و تقویت دولت آل رشید را موجب شد.