صلح نامه

(یا: سازش نامه) توافق طرفین دعوی برای حل وفصل نزاع و خصومت. شرایط و نحوۀ حل وفصل را سازش نامه گویند. سازش در مورد دعوی، ممکن است ناظر به دعوای موجود باشد، یا دعوای محتمل آتی. سازش ممکن است در دفتر اسناد رسمی انجام شود و سازش نامۀ رسمی تنظیم شود، یا در خارج از دادگاه به صورت سازش نامۀ غیررسمی، یا ممکن است در محضر دادگاه واقع شود. در صورتی که دعوی در دادگاه مطرح شده باشد، دادگاه پس از حصول سازش مراتب را صورت جلسه می کند و ختم رسیدگی را اعلام و مبادرت به صدور رأی به صورت گزارش اصلاحی می کند. مفاد سازش و شرایط آن در گزارش اصلاحی درج و به امضای طرفین و دادرس دادگاه می رسد. سازش نامه که، به ترتیب فوق، منتهی به صدور گزارش اصلاحی توسط دادگاه شده، نسبت به طرفین و ورّاث و قائم مقام ایشان معتبر و لازم الاجراست (مواد ۱۸۰ الی ۱۸۵ آیین دادرسی مدنی). قبل از طرح دعوی در دادگستری نیز هرکس می تواند از دادگاه، به طور کتبی، درخواست کند که طرف او را برای سازش دعوت کند. در صورت حصول سازش، مفاد سازش، و شرایط آن به صورت گزارش اصلاحی به شرح فوق تنظیم می شود. چنانچه طرف در دادگاه، چه حاضر شود یا حاضر نشود، از سازش استنکاف ورزد، مراتب صورت جلسه می شود (مواد ۱۸۶ الی ۱۹۳ آیین دادرسی مدنی). سازش در مورد نزاع موجود یا آتی، از نظر حقوقی از مصادیق عقد صلح و از عقود لازم است.