چلچله

چلچله (نام علمی: Hirundo rustica) پراکنده ترین گونهٔ پرستو است. پرنده ای از گروه گنجشکیان با بالاتنه آبی، نوک تیز و خمیده است که در اروپا، آسیا، آفریقا و آمریکا یافت می شود.
شش زیرگونه از چلچله وجود دارد که در نیمکره شمالی پراکنده هستند. چهار گونه در زمستان به نیمکره جنوبی مانند آرژانتین و شمال استرالیا مهاجرت می کنند. اگرچه به علت بزرگی این نگرانی کمی برای انقراض وجود دارد اما به شدت از تعداد آنها در محل های صنعتی مانند فرودگاه بین الملی دوربان کم شده است. این پرنده جزو پرنده های ملی استونی به شمار می رود.
طول چلچله از سر تا انتهای دم ۱۶ سانتی متر است. ویژگی آن داشتن دم دوشاخهٔ بلند است که در هنگام گسترده بودنش لکه های کوچک سفیدی بر آن دیده می شوند. رنگ روتنه آبی سیاه است، گلو و پیشانی بلوطی، نوار سینه تیره، و زیرتنه نخودی هستند. زیرگونهٔ فلسطینی این پرنده با زیرتنهٔ قرمز نخودی دیده می شود.
پرنده های جوان فاقد شاخه های دم هستند اما نوار سینه و بال هایشان قهوه ای و پیشانیشان بلوطی کمرنگ است. پرواز این پرندگان قوی و باشکوه است و حشرات را اغلب در بالای سطح زمین و در هوا شکار می کنند.

چلچله (swallow)
هر یک از پرندگان کوچک و حشره خوار، از خانوادۀ چلچله، راستۀ گنجشک سانان. بال هایی طویل و دم هایی کاملاً دوشاخه دارند. چلچله ها به هنگام پرواز از حشرات بالدار تغذیه می کنند. دهان آن ها پوششی چسبناک از بزاق دارد.
گونه ها. پشت چلچلۀ معمولی Hirundo rustica به رنگ آبی تیره، و سر و گلویش قهوه ای است. سینۀ این پرنده متمایل به صورتی است. زمستان ها را در افریقا و نواحی گرمسیری آسیا می گذراند و از آوریل تا سپتامبر به بریتانیا مهاجرت می کند. این پرنده دوبار در سال تولید مثل می کند و لانه اش را از گل، مو، پر، و نی می سازد. لانه شبیه نصف نعلبکی است و در طاقچه ها و تیرهای عرضی طاق انبارها ساخته می شود. گونه های دیگر عبارت اند از چلچلۀ دمگاه صورتی Cercopsis daurica متعلق به شرق مدیترانه، و چلچلۀ مارتین. از اواخر دهۀ ۱۹۶۰، تعداد چلچله ها در بریتانیا ۴۳ درصد کاهش یافته است. در ایران، مجموعاً هفت گونۀ متفاوت چلچله و پرستو یافت می شود که خانواده ای را تشکیل می دهند. چلچلۀ رودخانه ای، چلچلۀ گلوقهوه ای، چلچلۀ کوهی، چلچلۀ بیابانی، چلچلۀ دمگاه سفید، پرستوی معمولی، و پرستوی دمگاه صورتی گونه های این خانواده اند. این پرندگان بیشتر در ساختمان ها یا روی صخره ها لانه می سازند و از آن جا که از حشرات تغذیه می کنند، در کنترل آفات کشاورزی مؤثرند.