پوری بنایی (زاده ۱۹ مهر ۱۳۱۹ در اراک) هنرپیشه تئاتر، سینما و تلویزیون است.
شیرین (۱۳۸۷)
مریم و مانی(۱۳۵۷)
پشت و خنجر (۱۳۵۶)
تلافی (۱۳۵۶)
سرباز (۱۳۵۶)
آتش جنوب (۱۳۵۵)
خانم دلش موتور می خواد (۱۳۵۵)
غزل (۱۳۵۵)
میراث (۱۳۵۵)
زنبورک (۱۳۵۴)
مهرگیاه (۱۳۵۴)
گلنسا در پاریس (۱۳۵۳)
بیگانه (۱۳۵۲)
خوشگذران (۱۳۵۲)
خیالاتی (۱۳۵۲)
عیالوار (۱۳۵۲)
فرزند شمشیر (۱۳۵۲)
قربون زن ایرونی (۱۳۵۲)
پدر که ناخلف افتد (۱۳۵۱)
تنها مرد محله (۱۳۵۱)
جهنم + من (۱۳۵۱)
خوشگله (۱۳۵۱)
سرزمین دلاوران (۱۳۵۱)
شیر بها (۱۳۵۱)
عاصی (۱۳۵۱)
علی سورچی (۱۳۵۱)
قایقرانان (۱۳۵۱)
نانجیب (۱۳۵۱)
یک جو غیرت (۱۳۵۱)
برای که قلب ها می تپد (۱۳۵۰)
دیوار شیشه ای (۱۳۵۰)
زن یکشنبه (۱۳۵۰)
زیر بازارچه (۱۳۵۰)
قصاص (۱۳۵۰)
مردان سحر (۱۳۵۰)
ملا ممد جان (۱۳۵۰)
یک خوشگل و هزار مشکل (۱۳۵۰)
آینه زمان (۱۳۴۹)
دور دنیا با جیب خالی (۱۳۴۹)
رسوایی (۱۳۴۹)
شهر گناه (۱۳۴۹)
کوچه مردها (۱۳۴۹)
جدایی (۱۳۴۸)
دنیای آبی (۱۳۴۸)
قلب های طلایی (۱۳۴۸)
قیصر (۱۳۴۸)
جاده تبهکاران (۱۳۴۷)
خشم کولی (۱۳۴۷)
دزد سیاهپوش (۱۳۴۷)
رودخانه وحشی (۱۳۴۷)
گرداب گناه (۱۳۴۷)
من هم گریه کردم (۱۳۴۷)
سرنوشت (۱۳۴۶)
مردی از اصفهان (۱۳۴۶)
وسوسه شیطان (۱۳۴۶)
حاتم طائی (۱۳۴۵)
خداحافظ تهران (۱۳۴۵)
قفس طلایی (۱۳۴۵)
یک قدم تا بهشت (۱۳۴۵)
زبون بسته (۱۳۴۴)
شانس بزرگ (۱۳۴۴)
مرخصی اجباری (۱۳۴۴)
مردی در قفس (۱۳۴۴)
مو طلایی شهر ما (۱۳۴۴)
دزد شهر (۱۳۴۳)
عروس فرنگی (۱۳۴۳)
وی فعالیت سینمایی اش را در سال ۱۳۴۳ با بازی در فیلم «عروس فرنگی» به کارگردانی نصرت الله وحدت آغاز کرد. از بازی های به یاد ماندنی و خاطره انگیز وی می توان به نقش «اعظم» در دو فیلم «قیصر» و «کوچه مردها» اشاره کرد. او پس از انقلاب موفق به بازی در هیچ فیلمی نشد. محمدعلی نجفی برای مجموعه تلویزیونی سربداران (۱۳۶۲) به او پیشنهاد همکاری داد که بنایی به دلیل بیماری پدر و مادرش نپذیرفت. همچنین در سال های بعد از انقلاب چند بار به خارج از کشور رفت و به رغم پیشنهادهایی که برای بازیگری به او شد به ایران بازگشت و حاضر به اقامت در خارج از کشور نشد.
آخرین کار سینمایی بنایی، بازی در فیلم «مریم و مانی» به کارگردانی کبری سعیدی است، البته در سال ۱۳۸۶ در فیلم «شیرین» به کارگردانی عباس کیارستمی به عنوان یکی از صد بازیگر زنی که در این فیلم در نقش تماشاگران در حال تماشای یک فیلم دیده شدند شرکت داشت.
پوری بنایی
شیرین (۱۳۸۷)
مریم و مانی(۱۳۵۷)
پشت و خنجر (۱۳۵۶)
تلافی (۱۳۵۶)
سرباز (۱۳۵۶)
آتش جنوب (۱۳۵۵)
خانم دلش موتور می خواد (۱۳۵۵)
غزل (۱۳۵۵)
میراث (۱۳۵۵)
زنبورک (۱۳۵۴)
مهرگیاه (۱۳۵۴)
گلنسا در پاریس (۱۳۵۳)
بیگانه (۱۳۵۲)
خوشگذران (۱۳۵۲)
خیالاتی (۱۳۵۲)
عیالوار (۱۳۵۲)
فرزند شمشیر (۱۳۵۲)
قربون زن ایرونی (۱۳۵۲)
پدر که ناخلف افتد (۱۳۵۱)
تنها مرد محله (۱۳۵۱)
جهنم + من (۱۳۵۱)
خوشگله (۱۳۵۱)
سرزمین دلاوران (۱۳۵۱)
شیر بها (۱۳۵۱)
عاصی (۱۳۵۱)
علی سورچی (۱۳۵۱)
قایقرانان (۱۳۵۱)
نانجیب (۱۳۵۱)
یک جو غیرت (۱۳۵۱)
برای که قلب ها می تپد (۱۳۵۰)
دیوار شیشه ای (۱۳۵۰)
زن یکشنبه (۱۳۵۰)
زیر بازارچه (۱۳۵۰)
قصاص (۱۳۵۰)
مردان سحر (۱۳۵۰)
ملا ممد جان (۱۳۵۰)
یک خوشگل و هزار مشکل (۱۳۵۰)
آینه زمان (۱۳۴۹)
دور دنیا با جیب خالی (۱۳۴۹)
رسوایی (۱۳۴۹)
شهر گناه (۱۳۴۹)
کوچه مردها (۱۳۴۹)
جدایی (۱۳۴۸)
دنیای آبی (۱۳۴۸)
قلب های طلایی (۱۳۴۸)
قیصر (۱۳۴۸)
جاده تبهکاران (۱۳۴۷)
خشم کولی (۱۳۴۷)
دزد سیاهپوش (۱۳۴۷)
رودخانه وحشی (۱۳۴۷)
گرداب گناه (۱۳۴۷)
من هم گریه کردم (۱۳۴۷)
سرنوشت (۱۳۴۶)
مردی از اصفهان (۱۳۴۶)
وسوسه شیطان (۱۳۴۶)
حاتم طائی (۱۳۴۵)
خداحافظ تهران (۱۳۴۵)
قفس طلایی (۱۳۴۵)
یک قدم تا بهشت (۱۳۴۵)
زبون بسته (۱۳۴۴)
شانس بزرگ (۱۳۴۴)
مرخصی اجباری (۱۳۴۴)
مردی در قفس (۱۳۴۴)
مو طلایی شهر ما (۱۳۴۴)
دزد شهر (۱۳۴۳)
عروس فرنگی (۱۳۴۳)
وی فعالیت سینمایی اش را در سال ۱۳۴۳ با بازی در فیلم «عروس فرنگی» به کارگردانی نصرت الله وحدت آغاز کرد. از بازی های به یاد ماندنی و خاطره انگیز وی می توان به نقش «اعظم» در دو فیلم «قیصر» و «کوچه مردها» اشاره کرد. او پس از انقلاب موفق به بازی در هیچ فیلمی نشد. محمدعلی نجفی برای مجموعه تلویزیونی سربداران (۱۳۶۲) به او پیشنهاد همکاری داد که بنایی به دلیل بیماری پدر و مادرش نپذیرفت. همچنین در سال های بعد از انقلاب چند بار به خارج از کشور رفت و به رغم پیشنهادهایی که برای بازیگری به او شد به ایران بازگشت و حاضر به اقامت در خارج از کشور نشد.
آخرین کار سینمایی بنایی، بازی در فیلم «مریم و مانی» به کارگردانی کبری سعیدی است، البته در سال ۱۳۸۶ در فیلم «شیرین» به کارگردانی عباس کیارستمی به عنوان یکی از صد بازیگر زنی که در این فیلم در نقش تماشاگران در حال تماشای یک فیلم دیده شدند شرکت داشت.
پوری بنایی
wiki: پوری بنایی