انواء

(اَ) [ ع . ] (اِ.) جِ. نوء، سقوط ستارة یکی از منازل بیست و هشت گانه و طلوع رقیب آن از مشرق . تازیان می پنداشتند که هرگاه ستاره ای از منزلی ساقط شود و ستارة دیگر در مقابل آن طلوع کند، ناچار باران و باد و گرما و یا سرما خواهد آمد. ؛علمِ ~: یکی از علوم عهد جاهلیت عرب بود؛ هواشناسی از روی سقوط ستاره .

انواء. [ اَن ْ ] (ع اِ) ج ِنَوء، منزل های ماه . (مهذب الاسماء). ستاره ٔ مایل بغروب یا آن طالع است و آن منزلی است قمر را از منازل بیست وهشت . (آنندراج ). مجادیح السماء، انواء آسمان و نوء غروب کردن منزلی از منازل ماه و طلوع کردن منزلی دیگر مقابل آن . (منتهی الارب ): و توالت الانواء فیها [فی مرسی جزیرة خالطة ] و نحن ننتظر فرجاً من اﷲ تعالی . (ابن جبیر). منازل را انوائی است که علماء درآن اختلاف دارند و ما در اینجا ملخص آنچه را که ابوالقاسم عبدالرحمان بن اسحاق زجاجی در کتاب خود درباره انواء آورده است ذکر میکنیم : سال را چهار جزء است و هر جزء آنرا هفت نوء بود و هر نوء را سیزده روز است مگر نوء جبهه که چهارده روز است (در آن یک روز زیاد شده تا سال سیصدوشصت وپنج روز کامل گردد) و آن مقداری است که خورشید در آن بروج دوازده گانه فلک را می پیماید. برای هر برجی دو منزله و یک سوم منزله است و هرگاه که آفتاب بمنزلی از این منازل فرود آید برج را بپوشاندچه آفتاب سی درجه را میپوشاند 15 درجه از پس آن و مانند آن از پیش آن و هرگاه از آن منزل منتقل شود آشکار گردد. پس اگر اتفاق افتد که طلوع کند منزلی از این منازل به صبحگاهان و غروب کند رقیب آن پس آن نوء بود و این جز یک بار در سال برای هیچ منزلی از منازل آفتاب اتفاق نیفتد و نوء مأخوذ است از ناء ینوء به معنی سنگین بار برخاستن . رجوع به التفهیم و بلوغ الارب ص 228 و تاریخ تمدن جرجی زیدان شود. || ج ِ نَواة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). هسته های خرما.

انواء. [ اِن ْ ] (ع مص ) افکندن هسته ٔ خرما از دهان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). دانه های خرما انداختن از دهان . (آنندراج ). هسته بیوکندن . (تاج المصادر بیهقی ). || دور شدن . || بسیارسفر گردیدن . || روا کردن حاجت را. || کلان گردانیدن فربهی شتر را. (منتهی الارب )(ناظم الاطباء) (آنندراج ). || دانه بستن غوره ٔ خرما. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ).