زمین نشیب راه سرازیر بسوی آب
هوته
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( هوتة ) هوتة. [ ت َ / هََ ت َ ] ( ع اِ ) زمین نشیب. ج ، هُوَت. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || راه سرازیر بسوی آب. ( اقرب الموارد ).
هوتة. [ ت َ / هََ ت َ ] (ع اِ) زمین نشیب . ج ، هُوَت . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || راه سرازیر بسوی آب . (اقرب الموارد).
کلمات دیگر: