جنگ های صلیبی شمالی

جنگ های صلیبی شمالی یا جنگ های صلیبی بالتیک جنگ های مذهبی بودند که توسط محافل نظامی و پادشاهی های مسیحی علیه مردم کافر بالتی، فنلاندی و اسلاو ساکن پیرامون سواحل جنوبی و شرقی دریای بالتیک انجام شد. این جنگ ها در سده های دوازدهم و سیزدهم انجام گرفت و نتیجهٔ آن ها انقیاد بومیان و تعمید اجباری آن ها بود.
مردم ساکن میان رودهای الب و اودر از جمله مردم سوربی، اسلاوهای پولابی و اوبوتریت ها
مردم فنلاند کنونی
مردم لیوونی، لاتگالی، سلی و استونیایی (۱۱۹۳–۱۲۲۷)
مردم زمگالی و کورسی (۱۲۱۹–۱۲۹۰)
پروس قدیم
مردم لیتوانی و ژمایتیا (ناموفق، ۱۲۳۶–۱۳۱۶)
قابل توجه ترین لشکرکشی ها، جنگ های صلیبی لیوونی و پروسی بودند. برخی از این جنگ ها در قرون وسطی جنگ صلیبی نامیده می شدند، ولی برخی دیگر، به ویژه بیشتر جنگ های سوئد، توسط مورخان ملی گرای رومانتیک سدهٔ نوزدهم جنگ صلیبی نامیده شدند.
فرمان پاپ سلستین سوم در سال ۱۱۹۳، نقطهٔ آغاز رسمی جنگ های صلیبی بود. البته پیش از آن پادشاهی های مسیحی اسکاندیناوی، لهستان و امپراتوری مقدس روم، حرکت برای مطیع کردن همسایگان کافر خود را آغاز کرده بودند. مردم غیرمسیحی هدف این لشکرکشی ها شامل ملت های زیر بودند:
در سده های پیش از آغاز جنگ های صلیبی، درگیری مسلحانه میان بالت ها، فنلاندی های بالتی و اسلاوهای ساکن ساحل بالتیک با همسایگان ساکسون و دانمارکی خود در شمال و جنوب، رواج داشت. دلیل عمدهٔ نبردهای پیشین، تلاش برای نابودی قلعه ها و مسیرهای تجاری دریایی و دستیابی به مزیت های اقتصادی در ناحیه بود و اساساً جنگ های صلیبی همین الگوی درگیری را ادامه می دادند. البته این بار توسط پاپ الهام گرفته و تجویز شده بودند و توسط شاهان پاپی و راهبان مسلح صورت می گرفتند.