کبودی

۱ - کبود بودن ازرقی . ۲ - ( اسم ) خال سیاه که بر اندام پدید آید .

(کَ ) ۱ - (حامص . )کبود بودن . ۲ - (اِمر. ) خال سیاه .

کبودی. [ ک َ ] ( حامص ) نیلگونی. آسمانگونی.( ناظم الاطباء ). زرقة. ( ترجمان القرآن ) :
تا بود لعلی نعت گلنار
چون کبودی صفت نیلوفر.آسمان کو ز کبودی به کبوتر ماند
بر در کعبه معلق زن و دروا بینند. - کبودی رنگ ؛ رنگ آسمان گونی. رنگ لاجوردی. ( ناظم الاطباء ).
|| تیرگی. تاریکی :
شرع را از طبع نافرمان شدی
کور بودی در کبودی زان شدی.گرنه کوری این کبودی دان ز خویش
خویش را بد گو، مگو کس را تو بیش.- کبودی و کوری ؛ کوری و سیاه رویی. ( از یادداشت مؤلف ) :
کبودی و کوری درآمد به چرخ
که بغداد را کرد بی کاخ و کرخ.|| ( اِ ) خال و نقش که مصنوعاً در بدن و دست و پا پیدا آرند. || مایه خال کوبی. ( یادداشت مؤلف ). || دستار از کناره پوست گوسفند کبودرنگ. ( ناظم الاطباء ).

۱. کبود بودن.
۲. (اسم ) خال که با نیل و سوزن بر پوست بدن ایجاد کنند.
۳. (اسم ) لکه ای که بر اثر ضربه بر روی پوست ایجاد می شود.
* کبودی زدن: (مصدر لازم ) خال کوبی کردن: بر تن و دست و کتف ها بی گزند / از سر سوزن کبودی ها زدند (مولوی: ۱۵۵ ).

/kaboodi/ آب تند رنگ آبی دریا در چشم انداز افق