لحیه

مویهای گونه وچانه مرد، ریش
زجراست ضان را

(لِ یَ یا یِ ) [ ع . لحیة ] (اِ. ) ریش ، محاسن . ج . لحی .

( لحیة ) لحیة. [ ل ِح ْ ی َ ] ( ع اِ ) ریش. محاسن شعر الخدین و الذقن. ج ، لِحی ̍، لُحی ̍. ( منتهی الارب ). لحوی منسوب بدان است. ( آنندراج ). و هما لحیتان : اللحیة لیة ما لم تطل من الطلیة :
لحیه طاهربن ابراهیم
لحیه ای هست ازدر تعظیم.- اظهار لحیه ؛ نمودن که او نیز میداند. عرض لحیه.
- تخلیل لحیه ؛ تنک کردن ریش و آب بزیر آن رسانیدن در وضوء.
- عرض لحیه ؛ اظهارلحیه.
- لحیه طراز ؛ آرایش دهنده ریش :
همه دزدان گنج دین تواند
این سلف خوارگان لحیه طراز.

---

لحیة. [ ل ِح ْ ی َ ] ( اِخ ) ابن خلف الطائی از شاعران عرب است. رجوع به عیون الاخبار ج 1 ص 247 شود.

---

لحیة. [ ل ِح ْ ی َ ] ( اِخ ) نام قصبه و بندرگاه و مرکز قضائی است در 120هزارگزی شمال حدیدة در سنجاق یمن. دارای حدود 3500 تن سکنه. آن را قلعتی است و سه جامع دارد و آب آن از دوفرسنگی به وسیله شتران از چاهها آورده میشود در خشک سالیها آب این چاهها تلخ است. از اینرو باید از نقاط دورتر آب آورند. در مقابل سواحل این محل جزایر کوچک بسیاری است در آنجاها صدف و مروارید بسیار صید میشود. ( قاموس الاعلام ترکی ).

---

لحیة. [ ل َح ْ ی َ ] ( ع اِ ) زجر است ضأن را.

موی های گونه و چانۀ مرد، ریش.