لگدکوب

۱ - ( صفت ) آن که لگد زند کوبنده لگد ۲- ( صفت ) لگد خورده پایمال شده : مرا افتاده چو بینی غمین مشو طالب . که من ز روز ازل سبزه لگد کوبم . ( طالب آملی آنند لغ ) ۳- ( اسم ) کوفتن با لگد و غیره پایمال کردن : دشمن که افتاد در لگد کوب قهر باید گرفت تا بر نخیزد .

( ~ . ) ۱ - (ص فا. ) آن که لگد زند. ۲ - (ص مف . ) پایمال شده ، لگد خورده . ۳ - (اِمص . ) پایمال کردن ، کوفتن ، لگد و غیره .

لگدکوب. [ ل َ گ َ ] ( اِ نف مرکب ) لگدکوبنده. پی سپر. || ( ن مف مرکب ) پیخسته. پای خست. پایکوب. پایمال. ( آنندراج ) :
لگدکوب غمت زآن گشت روحم
که بخت بد لگد زد بر فتوحم.بدیشان گفت چون خر شد لگدکوب
چراست این استخوانش بر سر چوب.بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط
زبس که عارف و عامی به رقص برجستند.خیالش چنان بر سر آشوب کرد
که بام دماغش لگدکوب کرد.مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردی
به زیر پای هجرانش لگدکوب ستم کردی.مرا فتاده چو بینی غمین مشو طالب
که من ز روز ازل سبزه لگدکوبم. || ( حامص مرکب ، اِ مرکب ) مطلق ضرب خواه از لگد باشد خواه از غیر لگد و کوفته و پامال مجاز است. ( آنندراج ). لگله. ( برهان ). زخم لگد. ضرب لگد :
حوضی ز خون ایشان [دختران رز]پر شد میان رز
از بس که شان ز تن به لگدکوب خون دوید.باز لگدکوبشان کنند همیدون
پوست کنند از تن یکایک بیرون.دیده ٔحاسد به تو چون غژب انگور است سرخ
در لگدکوب عنا بادش جدا آب از تکس.دشمن که افتاد در لگدکوب قهر باید گرفت تا برنخیزد. ( مرزبان نامه ).
خاص و عام خلایق از دست زمانه در چه لگدکوب. ( جهانگشای جوینی ). و طبقه طلبه آن در دست لگدکوب حوادث پایمال زمانه غدار و روزگار مکار شدند. ( جهانگشای جوینی ).
جان همه روز از لگدکوب خیال
وز زیان و سود و از خوف و زوال.مرد در راه عشق مرد نشد
تا لگدکوب گرم و سرد نشد.

لگدخورده، پایمال شده.