رادیواکتیویته یا پرتوزایی مصنوعی (به انگلیسی: Induced radioactivity) به پدیده ای گویند که در آن ماده ای پایدار در معرض تابشی معین قرار می گیرد که منجر به رادیواکتیو شدن آن ماده می انجامد. این پدیده نخستین بار توسط فردریک ژولیو کوری و ایرن ژولیو-کوری در سال ۱۹۳۴ میلادی کشف گردید که حاصل آن جایزه نوبل شیمی سال ۱۹۳۵ بود.
کاربرد این تکنیک به ویژه در تولید داروهای پرتوزا در پزشکی هسته ای محسوس می باشد.
روشهای متفاوتی می توان برای ایجاد رادیواکتیویته مصنوعی بکار گرفت همانند روشهای رآکتوری (همانند فعال سازی نوترونی)، شتابدهنده ها، و ژنراتورها.
از مهمترین تولیدات این گروه می توان به مس-۶۲، گالیوم-۶۸، روبیدیوم-۸۲، استرانتیوم-۸۷-ام، تکنسیم-۹۹ام، و ایندیوم-۱۱۳-ام اشاره کرد. تلاشی این محصولات از نوع پوزیترونی و تسخیر الکترون یا گذار ایزومری است.
کاربرد این تکنیک به ویژه در تولید داروهای پرتوزا در پزشکی هسته ای محسوس می باشد.
روشهای متفاوتی می توان برای ایجاد رادیواکتیویته مصنوعی بکار گرفت همانند روشهای رآکتوری (همانند فعال سازی نوترونی)، شتابدهنده ها، و ژنراتورها.
از مهمترین تولیدات این گروه می توان به مس-۶۲، گالیوم-۶۸، روبیدیوم-۸۲، استرانتیوم-۸۷-ام، تکنسیم-۹۹ام، و ایندیوم-۱۱۳-ام اشاره کرد. تلاشی این محصولات از نوع پوزیترونی و تسخیر الکترون یا گذار ایزومری است.
wiki: رادیواکتیویته مصنوعی