فکننده صنوبر
صنوبر فکن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
صنوبرفکن. [ ص َ / ص ِ ن َ / نُو ب َ ف َ / ف ِ ک َ ] ( نف مرکب ) فکننده صنوبر. افکننده صنوبر. از پا دراندازنده صنوبر. || معشوق که قامتش در موزونی به از صنوبر است :
به دو نرگس به دو سنبل به دو گل
بر سر سرو صنوبرفکنت.
به دو نرگس به دو سنبل به دو گل
بر سر سرو صنوبرفکنت.
خاقانی.
کلمات دیگر: