گنه کردن

( مصدر ) گناه کردن : چه گنه کردم و دیدی که تعلق ببریدی شده بی جرم و خطایی نه صوابست فراقش . ( سعدی )

گنه کردن. [ گ ُ ن َه ْ ک َ َد ] ( مص مرکب ) بزه کردن. مرتکب گناه شدن. نافرمانی کردن :
مر او را به دینار یاری کنم
گنه گر کند بردباری کنم.بر هرکه گنه کرد یکی بند نهاد
بی هیچ گنه چونکه تو را بند چهار است.در دلم آید که گنه کرده ام
کاین ورقی چند سیه کرده ام.بی آنکه بدی به جای آن مه کردم
یا هیچ گنه نعوذباللَّه کردم.چه گنه کردم و دیدی که تعلق ببریدی
بنده بی جرم و خطایی نه صواب است فراقش.گفت یا سیدی و مولائی
چه گنه کرده ام چه فرمائی ؟کرم بین و لطف خداوندگار
گنه بنده کرده ست او شرمسار.- امثال :
گنه چشمان کرن دل مبتلا بی . گنه کرد در بلخ آهنگری
به ششتر زدند گردن مسگری. گنه کنند گاوان کدخدا دهد تاوان . گنه ناکردن و بی باک بودن
بسی آسانتر از پوزش نمودن.
ویس و رامین ( از امثال و حکم دهخدا ج 3 ص 1327 ).