فروید

زیگموند روان پزشک اتریشی ( و. ۱۸۵۶ ف. ۱۹۳۹ م . ) فروید از پدر و مادری یهودی در فرایبرگ زاده شد و در چهار سالگی همراه خانواده اش به وین رفت . پس از پایان دبیرستان به سال ۱۸۷۳ به دانشگاه وارد شد. رشته پزشکی را آموخت و در سال ۱۸۸۱ درجه دکتری گرفت . نخستین کاوشها و بررسیهایش درباره عصبها انجام گرفت . سرانجام ب آرزوی خود رسید و برای ادامه تحصیت رهسپار پاریس گشت . چند گاهی نزد استادی بنام به بررسی درباره مرض حمله ( هیستری ) پرداخت . آنگاه به وین بازگشت و به درمان بیماران توسط خواب سرگرم شد. در سال ۱۸۸۹ برای گسترش دایره دانش خود به نانسی سفرکرد . در سال ۱۸۹۵ با همکاری ژوزف برویر کتابی بنام [ پژوهشهایی درباره مرض حمله ( هیستری ) ] نوشت. از این پس تا پایان عمر فروید سخت بکار دانش نوین روانکاوی یا پسیکانالیز مشغول بود . او نظریه ها و عقیده های خود را بر تجربه هایی که از درمان بیماران خویش بدست می آورد پایه گذاری مینمود . فروید باین اصل ایمان داشت که سرچشمه بسیاری از بیماریهای روانی ناکامی های جنسی است . از نوشته های او ( تعبیر رویا سه نظریه درباره میل جنسی توتم و تاپو آینده یک پندار روانشناسی توده و تحلیل من ماورای اصل لذت ) برجسته ترند . او سرچشمه اندیشه ها و رفتار انسان را ضمیر ناخود آگاه وی میداند و ریشه بسیاری از دردها و عقدهها را در واپس زدگیهای دوران کودکی میشمارد