اینیاتسیو سیلونه

اینیاتسیو سیلونه (به ایتالیایی: Ignazio Silone)، (زادهٔ ۱ مه ی ۱۹۰۰ – درگذشتهٔ ۲۲ اوت ۱۹۷۸) از نویسندگان معاصر ایتالیا است که در روستای «پِشینا» از بخش «اَبروتزو» به دنیا آمد.
فونتامارا (۱۹۳۱)
نان و شراب (۱۹۳۷)
مدرسهٔ دیکتاتورها یا مکتب دیکتاتورها (۱۹۳۸)
دانهٔ زیر برف (۱۹۴۰)
خروج اضطراری (۱۹۵۱)
یک مشت تمشک (۱۹۵۲)
ماجرای یک پیشوای شهید (یا همان ماجرای یک مسیحی فقیر ترجمهٔ محمد قاضی)
راز دل لوکا (ترجمه بهمن رییسی دهکردی) انتشارات آزادمهر - تهران - ایران ۱۳۸۹
روباه و گلهای کاملیا، ترجمه بهمن فرزانه
سیلونه دوران کودکی را با فقر و تنگدستی گذراند و در زمین لرزه سال ۱۹۱۵ ایتالیا پدر و مادر و پنج برادر خود را از دست داد. در ۱۹۲۱ به حزب کمونیست ایتالیا پیوست و با دستگاه فاشیستی موسولینی به مبارزه پرداخت. در ۱۹۲۷ سفری به شوروی کرد و پس از بازگشت از آن سفر مانند همکاران دیگر خود آندره ژید و آرتور کوستلر و غیره راه مستقلی در پیش گرفت، چنان که در ۱۹۳۰ از حزب کمونیست استعفا داد. وی به علت فعالیتهای سیاسی ناگزیر شد در ۱۹۳۰ به سویس بگریزد و شاهکارهای خود مانند «نان و شراب» و «فانتامارا» و «دانه زیر برف» و «یک مشت تمشک» و «رازلوک» و «روباه و گل های کاملیا» را در آن دیار به رشته تحریر کشید. سیلونه در زمان جنگ جهانی دوم به وطن خود بازگشت و در نهضت زیرزمینی ضد فاشیسم علیه حکومت موسولینی مبارزه کرد.
در سال ۲۰۰۰ دو تاریخ نگار ایتالیایی به نام های داریو بیوکا و مائورو کانالی اسنادی را منتشر کردند که نشان می داد سیلونه از سال ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۰ با نام مستعار سیلوستره برای پلیس فاشیستی ایتالیا خبرچینی می کرده است. انتشار این اسناد جنجال فراوانی برانگیخت. مطابق این اسناد پیوستن سیلونه به حزب کمونیست به قصد نفوذ در این سازمان بود، و او در دستگیری بخشی از رهبران حزب کمونیست نقش مهمی ایفا کرد.

اینیاتسیو سیلونه (به ایتالیایی: Ignazio Silone)، (زادهٔ ۱ مهٔ ۱۹۰۰ – درگذشتهٔ ۲۲ اوت ۱۹۷۸) نویسندهٔ ایتالیایی بود.
• «رک و بی پرده حرف بزنیم. شما فکر می کنید من این نوشته را خوانده ام؟، نه؟ نحوانده ام. راستش را بخواهید، هیچ علاقه ای هم به خواندنش ندارم. از این هم رک تر بگویم؟ حتی اگر خود تروتسکی یک نسخه از آن را مخفیانه برایم می فرستاد، باز آن را نمی خواندم. دوستان عزیز ایتالیایی، این جا اصلاً مسئلهٔ نوشتهٔ تروتسکی مطرح نیست. من هم می دانم که ایتالیا سرزمین آکادمی های جور واجور است، اما این جا که آکادمی نیست. این جا ما الان در گرماگرم یک مبارزهٔ قدرت هستیم، مبارزه ای که میان دو گروه رقیب از کادر رهبری روس جریان دارد. طرف کدام یک از این دو گروه را می خواهیم بگیریم؟ مسئله فقط این است. نوشته اصلاً ربطی به این قضیه ندارد. مسئله این نیست که بخواهیم حقیقت تاریخی در بارهٔ شکست انقلاب چین را کشف کنیم. همهٔ مسئله مبارزه ای است بر سر قدرت، بین دو گروه متخاصم و آشتی ناپذیر. باید فقط انتخاب کرد. من انتخاب خودم را کرده ام. طرف گروه اکثریت را می گیرم. اقلیت هر چه بگوید و بکند، من با اکثریتم. به سند و نوشته کاری ندارم. این جا که آکادمی نیست.»• «لازار شیاتسکی، رهبر جوانان کمونیست شوروی و یکی از بهترین دوستان روسی ام، یک شب در گفت و گویی خودمانی به شدت اظهار تاسف می کرد از این که چرا دیر به دنیا آمده و در هیچ کدام از انقلاب های ۱۹۰۵ و ۱۹۱۷ شرکت نداشته است. در جوابش گفتم: "اما باز هم انقلابی وجود خواهد داشت. انقلاب همیشه مورد نیاز بشر است، حتی در روسیه." در میدان سرخ مسکو، در نزدیکی آرامگاه لنین بودیم. او گفت: "منظورت چه نوع انقلابی است؟ و تا کی باید منتظرش بود؟" اشاره ای به آرامگاه کردم، که در آن زمان ساختمانش هنوز چوبی بود، و صف پایان نا پذیری از روستاییان فقیر و ژنده پوش را نشانش دادم که هر روز در برابر آرامگاه دیده می شد. گفتم :"مطمئنم که به لنین احترام می گذاری. من هم او را از نزدیک دیده ام و خاطرات بسیار خوبی از او دارم. بنابر این فکر می کنم تو هم قبول کنی که پرستش خرافه آمیز لنین مومیایی شده اهانتی به شخصیت اوست، برای شهر انقلابی چون مسکو شرم آور است ." به شوخی به او پیشنهاد کردم که چند چلیک بنزین فراهم کنیم و با آتش زدن آن بتکدهٔ چوبی "انقلاب" کوچکی راه بیندازیم. واقعیت این است که انتظار نداشتم پیشنهادم را در جا قبول کند، اما توقعم این بود که دست کم از آن پیشنهاد به خنده بیفتد، نشان دهد که منظور واقعی مرا فهمیده است، و او هم به نوبهٔ خود بگوید که "انقلاب همیشه مورد نیاز است." اما در عوض، دوست بینوایم ناگهان دچار وحشت شد و تنش به لرزه افتاد. سپس از من خواهش کرد که دیگر چنان ناسزایی را، نه در برابر او و نه در برابر هیچ کس دیگر، به زبان نیاورم.»